ملاحظه اي در بيان اخير آقاي صادق لاريجاني كه: تعرضی بر بهائیان به صرف بهائی بودن نشده است

ملاحظه اي در بيان اخير آقاي صادق لاريجاني كه: تعرضی بر بهائیان، به صرف بهائی بودن نشده است.

اعدام افراد زیر 18 سال نداریم/ تعرضی به بهاییان به صرف بهایی بودن نشده است

آقاي صادق لاريجاني رئیس قوه قضاییه ایران*

بيان اخير جنابعالي كه: " تعرضی بر بهائیان به صرف بهائی بودن نشده است"، مشابه اظهارات سابق آقاي درّی نجف آبادی دادستان كل جمهوری اسلامی است كه: " بهائیان همچون دیگر اتباع کشور از همه امکانات کشور و حتی بیشتر از آن استفاده کرده اند و به عنوان شهروند جمهوری اسلامی وفق اصل سوم و فصل سوم قانون اساسی از حقوق مقرره برخوردارند..."، لذا جواب مشابهي را ايجاب ميكند كه در پاسخ یک بانوی بهائی به دادستان جمهوری اسلامی آمده است.

مقتضي است دستور فرمايند با ملاحظه متن نامه مشار اليها كه ذيلا درج ميگردد(1) و مجملي ازمصائب و مظالم وارد بر بهائيان ايران را در 35 سال گذشته به تصوير ميكشد در جهت احقاق حقوق پايمال شده آنان اقدام منصفانه و اساسي وعاجل مبذول دارند.
 http://behnazar.blogspot.com/2014/04/blog-post_12.html
______________________________
*- حضرت آيت الله صادق لاريجاني **
*- آيت الله صادق آملی لاریجانی
*- آيت الله صادق آملی
*- صادق آملی لاریجانی
*- صادق آملی
*- صادق لاریجانی
*- آملی لاریجانی
_________________________________

**- زندگي ‌نامه صادق لاريجاني  رئیس قوه قضاییه ایران:

بسم الله الرحمن الرحيم

اين‌جانب صادق لاريجاني (آملي) در سال 1339 هجري شمسي در نجف اشرف ديده به جهان گشودم. پدرم مرحوم آيت الله العظمي حاج ميرزا هاشم آملي «قدس سره» از اعاظم فقهاء و مراجع نجف اشرف و قم بوده‌اند که شاگردان بسياري در اين دو شهر بزرگ علم و تقوا پرورانده‌اند. مادرم صبيّه مرحوم آيت الله العظمي حاج سيّد محسن اشرفي «قدس سره» است که ايشان از بزرگان شهر اشرف (بهشهر) بود و در آن شهر سمت رياست و مرجعيت داشت و از شاگردان مبرّز مرحوم آخوند خراساني «قدس سره» محسوب مي‌شد که به علت انزوا طلبی، نام چنداني از خود باقي نگذاشته است.  بيشتربخوانيد: http://www.slarijani.com  /modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=1

_____________________________________________________________________

(1) پاسخ یک بانوی بهائی به دادستان جمهوری اسلامی

 خبر گزاري دانشجويان ايران / ايسنا  Isna

 سه شنبه ۲۰ اسفند ۱۳۸۷ - ۱۰ مارس ۲۰۰۹ 

 سهیلا

 آقاي دری نجف آبادی دادستان کل جمهوری اسلامی

خانمی از هموطنان بهائی در نامه ای تاثر انگیز که با نثری ساده نوشته شده است قصه پر غصه زندگی خود و فرزندش را در جمهوری اسلامی روایت می کند .دادستان کل جمهور اسلامی چندی پیش در مصاحبه با تلویزیون« پرس تی وی» که بازوی تبلیغاتی رژیم در خارج از کشور است خبرهای مربوط به آزار و اذیت بهائیان را تکذیب کرده و از جمله گفته بود: بهائیان همچون دیگر اتباع کشور از همه امکانات کشور و حتی بیشتر از آن استفاده کرده اند و به عنوان شهروند جمهوری اسلامی وفق اصل سوم و فصل سوم قانون اساسی از حقوق مقرره برخوردارند... متن خبر [اینجا]

به نام خداوند بخشنده و مهربان

چند روز پیش چشمم به صحبت های جناب دری نجف آبادی در مورد بهائیان افتاد که ذکر کرده بودند:.....بلکه به عنوان یک انسان مورد احترام ما هستند و از همه امکانات کشور بر خوردار بوده اند.............و از همه امکانات کشور و حتی بیشتر استفاده کرده اند.....

حیرت و خشم و افسوس سراپای وجودم را در بر گرفت. تصمیم گرفتم برای یک بار هم که شده حرف های دلم را بگویم. در مورد معنای انسان و حقوقش، سالهاست که فکر می کنم و سالهاست که آرزو دارم روزی بیاید که همه انسان ها به حقوق واقعی خود که خداوند مقرر فرموده برسیم.

ده تن از دوشیزگان و بانوان بهائی که در سال 1983 مخفیانه در شیراز اعدام شدند [اینجا]

از کودکیم آغاز می کنم. نیک به یاد دارم که یازده ساله بودم که معلمم در مدرسه، هر روز مرا سر کلاس بلند می کرد و جلوی دیگر همکلاسی هایم اعتقاداتم را به تمسخر می گرفت، تهمت ها و افتراها وارد می ساخت و از بچه ها خواسته بود که با من حرف نزنند، بازی نکنند و راه نروند، که در غیر این صورت پنج نمره از امتحان ثلثشان کم خواهد شد. هنوز احساسات آن زمانم را فراموش نکرده ام که چگونه به تنهایی زنگ های تفریح در حیاط قدم میزدم و همه بچه ها در پی تحریکات آموزگارم که می بایست مظهر عشق و محبت میبود، همچون جذامی ها از من فرار میکردند و نمی دانستم علت این همه آزار و اذیت چیست؟ او سرودی ساخته بود که سر تا سر حرف زشت به پیامبر و مقدساتم را در بر داشت و آن را به بچه ها نیز آموخته بود و به یاد می آورم روزی را که وقتی وارد کلاس شدم هر چهل نفر با هم این سرود را خواندند و من که به شدت میگریستم هق هق کنان به سوی دفتر مدرسه دویدم تا شاید به خیال کودکیم از مدیر مدرسه دادخواهی کنم، اما افسوس که او حتی به اشکهای معصومی که بر گونه هایم سرازیر بود، ادنی توجهی نکرد و مرا از دفتر بیرون راند.

او بین بچه ها ردیه پخش کرده بود و هر جا که قدم می گذاشتم، دوستانم حرف هایی می زدند که فقط می خواستم فریاد بزنم و بگویم: دروغ است، حقیقت ندارد. اما چه کسی باور می کد؟ و زمانی که همچنان گریه کنان به خانه بازمی گشتم، پدرم قرآنی را که در کتابخانه مان قرار داشت باز مینمود و برایم از آیات الهی می خواند که خداوند یکتا به بشر مژده داده است که پیامبران رحمت می آیند، و اینکه بر طبق داستانهای قرآن چگونه در ابتدای هر دیانتی، پیامبران و نیز پیروانش مورد اذیت و آزار قرار می گیرند و آنها را به تمسخر می گیرند و من با شنیدن آن آیات الهی قلبم آرام می گرفت و با خود می اندیشیدم که آری تاریخ در حال تکرار است.

آنگاه مادرم با محبت و مهربانی مادرانه اش، غمهای درون سینه ام را که قطره قطره بر گونه هایم روان بود پاک میکرد و می گفت: دخترم به دوستانت اطلاعات اشتباه داده اند، برو دعا و نیایش کن و از خدا بخواه که آنها را ببخشد و معلمت را هدایت کند چه که اینها نمی دانند، و نمی دانند که نمی دانند. و من در آن حال نمی دانستم که چگونه می توانم برای کسانی که هر روز روح و روانم را رنج و عذاب می دهند دعا بخوانم و از خداوند برایشان طلب عفو و بخشش نمایم، اما به تدریج به امید روزی که تخم کینه و نفرت از روی این کره خاکی بخت برکند، این طرز تفکر و تربیت به یک فرهنگ در سراسر زندگیم مبدل شد.

پانزده ساله شدم. پر از شور و نشاط نوجوانی، زمانی که تازه می خواستم دنیایم را بشناسم، ابتدای انقلاب بود و آتش سوزی های خانه های بهائیان در شهر من شیراز آغاز شد. مردم شیراز، شهرشعر و گل و بلبل، شهر سعدی و حافظ، در اثر تحریکات آیات اعظام و علمای اعلام به منازل بهائیان هجوم می آوردند، ابتدا وسایل را غارت کرده و سپس خانه ها را به آتش می کشیدند. بهائیان بسیاری از روستاهای اطراف از ترس جان ، خانه و کاشانه را رها کرده و به شیراز آمده بودند. حظیرة القدس (محل امور اداری بهائیان) مملو از بهائیانی بود که بی خانمان و سرگردان بودند. دختران فامیل ما که در یکی از دهات اطراف زندگی می کردند، می گفتند که از بلند گوی مسجد مرتب اعلام می کنند که بهائی ها را گرفته و به مسجد تحویل دهید و در صورتی که حاضر نشوند که مسلمان شوند به نوامیسشان تعرض کنید و آن نگون بختها هم چاره را تنها در فرار از قریه آبا اجدادی دیده بودند.

تا مدتی ما هر روز صبح به اتفاق آنها خانه را از ترس هجوم مردم، ترک کرده و تا پاسی از شب در کوچه و خیابان سرگردان بودیم و شبها نیز با کفش و چادر می خوابیدیم که در صورت هجوم مردم، برای فرار آمادگی داشته باشیم.دیدن منازل سوخته دوستانم و غارت اموالشان، قلب هر انسان منصفی را به درد می آورد. چه روزهای طولانی که با ناامیدی و ترس و دلهره به شب رساندیم و چه شبها که از اضطراب دیده بر هم نمی نهادیم.

پس از پیروزی انقلاب اولین اقدام علما، تخریب خانه حضرت باب، پیامبر ایرانی، قائم آل محمد (ص) که مردم برای آمدنش روزها و شبها دعا میکردند، در شیراز بود. به یاد دارم که برق و آب خانه های اطراف آن محل را که همۀ صاحبان آنها بهائی بودند را به مدت شش ماه قطع کردند تا آنها خانه را ترک کنند ولی هنگامی که با مقاومت صاحبان خانه رو به رو شدند، وسایلشان را به خیابان ریختند و خانه ها را با بولدزر صاف نمودند. زمانی که به محل خانۀ مولایم می رفتم و آنجا را تلی از خاک می دیدم اشک از دیدگانم روان می شد و از خود می پرسیدم: اگر کسی خانۀ دیگر پیامبران را ویران کند با او چه می کنند؟

اقدام بعدی دولت جمهوری اسلامی که امروز مدعی است که بهائیان از احترام و امکانات ویژه ای برخوردارند، اخراج دست جمعی بهائیان به دلیل اعتقادشان بود. مادر و پدرم که هر دو سالیان بسیاری با صداقت تمام به میهن خود خدمت کرده بودند، از کارشان اخراج شدند، تنها به این دلیل که بهائی بودند و خانواده کوچک ما ناگهان با درآمدی صفر مواجه شد. به یاد می آورم برادر کوچکم که دوازده سال بیش نداشت، برای بدست آوردن کمی پول به بازار می رفت، نخ و سوزن میخرید و پس از مدرسه در خیابانهای شهر شیراز دست فروشی می کرد تا شاید بتواند پول توجیبی برای خرج مدرسۀ خودش، من و خواهرم را فراهم کند. و گاهی تعریف میکرد تا یکی از دوستانش را می بیند، از شرم و خجالت پشت درختی پنهان می شود.

پدرم که هیچ گاه شغل آزاد نداشت با سرمایه ای هیچ شروع به خرید و فروش نمود و با توکل به خدا امور روزانه مان را گذراندیم. در خیابانهای شیراز کم نبودند از دکترها، مهندسان و دیگر اشخاص تحصیل کرده بهائی که برای امرار معاش سبزی، هندوانه و صابون میفروختند. اما چیزی که توجه مرا جلب می کرد سرور حقیقی در چهره شان بود که نشانی از آتش عشق در قلوبشان بود.

تمام اموال عمومی بهائیان ایران از جمله حظیرة القدس ها و گلستان های جاوید (قبرستانها) را در سطح کشور مصادره نمودند. جالب بود که بعد از چندی که بهائیان قبرستان نداشتند و در قبرستانهای عمومی نیز اجازۀ دفن نمی دادند، به اعتراض، رفتگان خود را رو به روی شهرداری می گذاشتند و می گفتند: خودتان بگوئید با این اجساد چه کنیم؟

هفده ساله بودم که دائی مهربانم را گرفتار و پس از چند ماه اعدام کردند و آپارتمان آنها را مصادره نمودند. چه روزها و چه شبها که زن دائیم پشت در آپارتمانشان زندگی می کرد.من در آن سالهای سخت، به خوبی درس می خواندم و در بهترین دبیرستان شیراز با امتحان ورودی در رشته ریاضی پذیرفته شده بودم به امیدی که وارد دانشگاه شوم و با تحصیل علم، فرد مفیدی برای جامعه باشم. اما افسوس که تمامی دانشجویان و استادان بهائی را به جرم عقیده از دانشگاهها اخراج نمودند و من دانستم که تحصیل علوم عالی در کشورم آرزوئی محال خواهد بود. چندی بعد اسامی هم کلاسی هایم که همگی بدون استثناء در دانشگاهها و مراکز علوم عالی شیراز پذیرفته شده بودند را در روزنامه خواندم، تنها نام من در میان آنها نبود. اما خدا را به شهادت می گیرم که در آن لحظه احساسی از افتخار سراپای وجودم را فرا گرفت، چرا که میدانستم این گذشت و فداکاری را در راه باورها و اعتقاداتم که ایجاد و گسترش صلح و محبت در بین ابناء بشر است، انجام داده ام.

چند سال اول انقلاب فقط خبر از گرفتاری و شهادت دوستان، مصادره منازل و اموال بسیاری از بهائیان بود. در آن روزها مرتب به خانه بهائیان هجوم برده و افراد را روانه زندانها می کردند و در یکی از شبها نیز نوبت به من رسید. البته من تنها نبودم و با تعداد دیگری از خانمهای بهائی و تعداد کثیری از دختران جوان که به خاطر فعالیتهای سیاسی گرفتار شده بودند، در یک بند بودیم. از خود می پرسیدم: آخر جرم من چیست که در عنفوان جوانی باید در بند و زندان باشم؟ شاید جرم من اعتقاد به یکتایی یزدان پاک، جرم من باور به یگانگی نوع بشر از هر رنگ، نژاد، عقیده و مذهب، جرم من اعتقاد به عالم بعد و ترقی روح انسانها در سایۀ محبت الهی، جرم من اعتقاد به تعلیم و تربیت برای همه انسانها، جرم من اعتقاد به صلح، جرم من اعتقاد به خدمت به بشریت، جرم من اعتقاد به تساوی حقوق زن و مرد و جرم من عشق ورزیدن به انسانها بود.

در آن سال تمامی دانش آموزان بهائی از دبستان تا دبیرستان را از کل کشور اخراج کردند و خواهرم از پشت میله های زندان گفت که اخراج شده و مجبور است دروس را در منزل و امتحان را به صورت متفرقه بگذراند. گرچه پس از گذشت یکی دو سال با اعتراض سازمان ملل کم کم دبستانی ها و سپس بقیه را به مدارس راه دادند، اما اجازۀ تحصیل در سطح دانشگاهی هرگز به جوانان بهائی داده نشد. باری، دادگاه من به مدت چهارده دقیقه بدون حضور وکیل صورت گرفت و صحبت قاضی پس از حرفهای زشت بسیار به خودم و اعتقاداتم در این جمله خلاصه می شد که اسلام می خواهی یا اعدام؟ و وقتی که گفتم که بهائی هستم و اسلام را قبول دارم، حکم زندان من صادر کرد که البته این حکم را برای تمام بهائیان صادر کرده بود ولی حدود بیست نفر ،از جمله دختری شانزده ساله بنام مونا محمودی نژاد اعدام شدند .

من در اوج جوانی به جای شادی و لذت بردن از زندگی با تجربۀ مرگ دوستانم، محرومیت از آزادی و تحصیل، غم و غصۀ دوستان اخراجی و بچه های دور از درس و مدرسه و فقر و بیکاری رو به رو شدم.در آن سالها بهائیان در ایران ممنوع الخروج بودند و من شاهد مرگ فرزند سه ساله یکی از دوستانم بودم که به دلیل بیماری و عدم اجازه برای خروج از کشور به جهت درمان واقع شد.

برادرم به خدمت سربازی رفت و او را به دلیل همان جرائمی که من داشتم به بدترین نقطۀ کشور فرستادند، اما او صادقانه به کشورش خدمت نمود و به عنوان سرباز نمونه شناخته شد.

چند سال بعد ازدواج نمودم. همسرم که یک دانشجوی اخراجی بهائی بود، در یک کارگاه کوچک، کارگری می کرد. حقوق بازنشستگی پدر شوهرم را به علت اعتقاد به دیانت بهائی قطع کرده بودند و حالا او در آن سن و سال برای تهیۀ یک لقمه نان تا آخر شب به کار مشغول بود.

بهائیان که به علم و دانایی اهمیت بسیاری می دهند و تحصیل علم یکی از فرائض دینی آنهاست، پس از اخراج از دانشگاهها با کمک استادان اخراجی، دانشگاه خانگی تاسیس کردند یعنی در خانه ها جمع شده و به تحصیل علم می پرداختند اما همین را هم دولت نتوانست تحمل کند و در یکی از روزهای پائیز سال هفتاد هفت با هجوم به خانه ها، تمام کامپیوترها و کتابها و دیگر اوراق دانشجویان را برد، استادان را زندانی ساخت و وسایل منازل و حتی خود منازل را مصادره کرد.

پس از سالها با فشار سازمان ملل، جمهوری اسلامی پذیرفت که بهائیان در کنکور سراسری شرکت کنند. سال اول حدود هشتصد نفر با رتبه های خوب قبول شدند اما اجازۀ انتخاب رشته به آنها داده نشد. سال بعد فرزند من هم جزء شرکت کنندگان در کنکور سراسری بود که قبول هم شد اما پس ورود به دانشگاه بی سر و صدا یکی یکی را اخراج نمودند از جمله او در ترم دوم بود. و وقتی از مدیر دانشگاه برگه ای مبنی بر دلیل اخراجش را خواسته بود؛ او با تعجب گفته بود : می خواهید باز به سازمان ملل شکایت کنید؟ چند نفر از دوستانش به دیوان عدالت اداری شکایت کردند، آنها هم در پاسخ گفتند که فقط اقلیت های رسمی می توانند وارد دانشگاه شوند. و از سال بعد نیز جوانان بهائی در کنکور شرکت نمودند اما در هنگام اعلام نتایج برای آنها نقص پرونده ثبت کرده و بدین ترتیب آنها را از ورود به دانشگاه محروم کردند.

این تنها درد دل یک زن ایرانی بهائی است که خانه دار است و تمامی حقوق انسانیش را زیر پا گذاشته شده، مطمئناً پای درد دل هر ایرانی بهائی بنشینید از این داستانها فراوان دارند.سلب حقوق انسانی تا کی باید برای من و دیگر ایرانیان دگراندیش ادامه پیدا کند؟ حق بهره مند شدن از محبت دوستان و جامعه ایرانی که می بایست از کودکی، همچون هر کودک ایرانی دیگر، از عشقشان نصیب میبردم اما مرا نجس خواندند و به دیگران القا نمودند که با من دوستی نباید کرد، در حالی که من نیز آفریدۀ همان آفریدگاری هستم که آفرینندۀ همۀ کائنات است و البته هرگز کسی را نجس نمی آفریند. وقتی من با تمام وجودم حضور خداوند را در قلبم، در فکرم و در تمام لحظه به لحظۀ زندگیم احساس می کنم، او را می پرستم و به یکتا ئیش شهادت می دهم و ایمان دارم ، به همه القا نمودند که من خدا را نمی پرستم و در عوض انسانی بنام بهاءالله را می پرستم و خدایش می دانم، در صورتی آثارش مملو از وصف خدا و اعتراف به عظمت و بزرگی اوست. حضرت بهاءالله می فرماید: خوشبختی و بدبختی انسان در نزدیکی و دوری از خداست. پس هیچگاه مسرور نشود مگر هنگامی که به او تقرب جوید و هیچگاه محزون نگردد مگر هنگامی که از او دور ماند.

هنگامی که در خانواده و دیانتم، طبق این بیان حضرت بهاءالله که: "ذره ای از عفت و عصمت، اعظم از صد هزار سال عبادت و دریای معرفت است" و مرا به وقار و عفت امر کرده اند و من در همه حال و همواره به این امر پای بند بوده و هستم، مرا به بی عفتی متهم نمودند و افترا بستند که می توانم با پدر و یا برادرم ازدواج کنم و با این حربه به ناجوامردانه ترین نحو محبت مرا از قلب مهربان مردم سرزمینم بیرون کردند.

من که کشورم را مقدس می خوانم و طبق اعتقادم خیانت به مملکتم را گناه نابخشودنی می دانم و فکر و ذکرم خدمت به میهنم است، را به جاسوسی متهم ساخته و فردی خود فروخته و تحت نفوذ صهیونیست ها، انگلیسی ها، روس ها و یا آمریکائی ها کردند.در روزنامه ها و جراید، در رادیو و تلویزونها و بر سر منابر هر تهمتی بود روا داشتند و هر چه خواستند گفتند، اما دریغ از یک لحظه که اجازه دهند در مقابل این موج افترائات و اتهامات ناروا، از خود دفاع کنم و با منطق و دلیل به هم میهنانم نشان دهم که تمامی این افترائات از اصل و پایه دروغهایی است که عده ای از ترس از دست دادن مقام و مریدان خود، به بهائیان نسبت داده اند. جالبتر آنکه اگر حتی در منزلم در مورد این افترائات به دوستانم توضیح دهم و روشنگری کنم، به اتهام و جرم تبلیغ علیه نظام، گرفتار و به زندان خواهند افکند.

زمانی که باورم اینست که "با جمیع اهل عالم به کمال محبت رفتار نمائید" و یا اینکه " امروز انسان کسی است که به خدمت جمیع بشر قیام نماید" و قصدم خدمت و محبت به هموطنانم است و تا جایی در توانم باشد می خواهم از گرفتاریها و مشکلات آنها بکاهم و با محبت به درد دل آنها گوش می کنم، مرا به ریاکاری متهم می کنند و به همه می گویند که او به کار خوب فقط تظاهر می کند تا شما را فریب دهد و به این ترتیب ُمهر نادانی و نداشتن خرد و اندیشه به همه آنها می زنند، در آن زمان وجودم از غم و اندوه لبالب می شود و از خود می پرسم: اگر رفتار خالصانه انسان را هم زیر سوال ببرند، پس دیگر جه باید کرد؟

من حتی نتواستم پس از آزادی از زندان بر سر خاک دوستانم بروم که آنها را بدون کفن و دفن، با لباس پس از به دار آویختن به خاک سپرده بودند، و از غم دوری آنها اشک بریزم و بر مزارشان دعا بخوانم زیرا گلستان جاوید را پس از تخریب و به آتش کشیدن درختانش، به عده ای اجاره داده بودند تا در آن کار کنند و سپس زمین هایش را قطعه قطعه فروختند و مردم در آن آپارتمان ساختند.

هم اکنون که شاهد موج جدیدی از گرفتاریهای هر روزه بهائیان به دلایل واهی، پخش ردیه ها در بین مردم، تهیه برنامه هایی بر ضد جامعۀ بهائی و اعتقاداتشان در رادیو و تلویزیون، نوشتن مطالبی سرتاسر افترا و دروغ در روزنامه ها، خراب کردن قبرستانها، ندادن جواز کسب و اخلال در کارشان، آزار و اذیت دائمی دانش آموزان، انداختن کوکتل مولوتف به داخل منازلشان، به آتش کشیدن ماشین و مغازه و خانه که اسناد همه موجود است و قابل انکار نیست، هستم و با توجه به آنچه در دوران حیات خویش شاهد آن بوده ام جملات زیر برایم بسیار نامفهوم است:

.....بلکه به عنوان یک انسان مورد احترام ما هستند و از همه امکانات کشور بر خوردار بوده اند.........

....و از همه امکانات کشور و حتی بیشتر استفاده کرده اند.....

از شما خواهش می کنم بر سرنماز و در خلوت خودتان، به عنوان یک شهروند ایرانی به قضاوت بنشینید زیرا همه ما پس از چند صباحی زندگی در این دنیای فانی در پیشگاه عدل الهی حاضر خواهیم شد و پاسخگوی گفتار، افکار و اعمالمان خواهیم بود.به امید آنروز که همه ما ایرانیان دست در دست یکدیگر برای آبادانی کشور مقدسمان، قیامی عاشقانه بنمائیم.

http://behnazar.blogspot.com/2014/04/blog-post_12.html

________________________________________________________________________

آملی‌لاریجانی

اعدام افراد زیر 18 سال نداریم/ تعرضی به بهاییان به صرف بهایی بودن نشده است

» سرویس: معارف و حقوق - حقوقي و قضايي

کد خبر: 93012006444

چهارشنبه ۲۰ فروردین ۱۳۹۳ - ۱۴:۲۴

رییس قوه قضاییه قطعنامه اخیر پارلمان اروپا علیه جمهوری اسلامی ایران را محکوم کرد.

به گزارش گروه دریافت خبر خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، آیت‌الله آملی‌لاریجانی در جلسه امروز مسئولان عالی قضایی قطعنامه اخیر پارلمان اروپا را دخالت آشکار در امور داخلی ایران و برخواسته از خوی استکباری کشورهای اروپایی علیه کشورهای مستقل دانست و با اشاره به اینکه صدور چنین قطعنامه‌ای آن هم در خلال روند مذاکرات جدی ایران و کشورهای اروپایی نشان می دهد آنها نمی‌توانند به راحتی از خوی استکباری و سلطه‌گری خود دست بردارند، گفت: اروپایی‌ها متأسفانه همچنان سخنان سخیف خود علیه مردم و نظام جمهوری اسلامی ایران را تکرار می‌کنند و توجهی به پاسخ‌های مستدل ندارند و در قطعنامه اخیر نیز ادعاهایی یک طرفه و بدون توجه به پاسخ‌های مکرر مسئولان نظام جمهوری اسلامی را مطرح کردند.

رییس قوه قضاییه سپس به مواردی از هجمه‌های پارلمان اروپا در قالب قطعنامه اخیر علیه جمهوری اسلامی ایران اشاره کرد و از جمله عبارات به کار رفته در این قطعنامه درباره انتخابات ریاست‌جمهوری را توهین به نظام و ملت بزرگ ایران برشمرد و گفت: انتخابات ریاست‌جمهوری ایران بحمدالله با شور و شعور بالایی برگزار و رییس‌جمهور محترم انتخاب شد، حال اروپایی ها ادعا کردند که این انتخابات با معیارها و استانداردهای پارلمان اروپا همخوانی نداشته است.

آملی‌لاریجانی در پاسخ به این ادعای پارلمان اروپا تاکید کرد: نظام جمهوری اسلامی ایران و مردم مسلمان این کشور قطعاً خواهند گفت که شما بیخود کرده‌اید که چنین استانداردهایی دارید و قصدتان تحکیم و تحمیل معیارهای خودتان بر کشورها و ملت های دیگر است.

رییس قوه قضاییه با تاکید بر اینکه تلاش دولت‌های اروپایی برای تحکیم و تحمیل خواسته‌ها و معیارهای لیبرالی خود بر ملت های دیگر، یک اقدام ضدحقوق بشری است، به ادعای اعدام افراد زیر 18 سال در ایران اشاره و تصریح کرد: در جمهوری اسلامی ایران به هیچ وجه اعدام افراد زیر 18 سال وجود ندارد و این ادعا از سوی پارلمان اروپا کاملاً دروغ است.

وی خطاب به اعضای پارلمان اروپا و با تاکید بر اینکه « چرا ادعاهای دروغین خود را مدام تکرار می‌کنید تا آن حد که ظاهراً باورتان هم شده است » از آنان خواست اگر در ادعای خود درباره اعدام زیر 18 ساله‌ها در ایران صادق هستند، چرا اسامی این افراد را اعلام نمی‌کنند.

رییس قوه قضاییه در ادامه به ادعاهای مربوط به سرکوب‌های مبتنی بر محدودیت‌های مذهبی، قومی و جنسیتی در جمهوری اسلامی ایران اشاره کرد و گفت: در کشور ما پیروان ادیان دیگر در کنار مسلمانان زندگی می‌کنند و همینطور برادران اهل سنت با برادران شیعه زندگی می‌کنند و هیچ تعرضی به آنان نشده و نمی شود.

رییس دستگاه قضا با اشاره به اینکه غربی‌ها به دنبال طرح ادعاهای کذب درباره دین‌های خودساخته‌ای مانند بهاییت در ایران هستند، اظهار کرد: بهاییت دین ساختگی غربی‌ها برای بهم ریختن کشورهای اسلامی است با این حال در جمهوری اسلامی ایران هیچ تعرضی به بهاییان به صرف بهایی بودن نشده است و آنچه صورت گرفته برخوردهای قضایی با کسانی بوده که برای بیگانگان جاسوسی کرده‌اند یا برخلاف امنیت ملی اقدام کرده‌اند.

آملی‌لاریجانی سپس به تلاش گسترده زنان و حضور موثر آنان در عرصه‌های مختلف اجتماعی، فرهنگی، ورزشی و حتی سیاسی اشاره کرد و گفت: جمهوری اسلامی ایران نظام حقوقی خاص خود را مبتنی بر دین مبین اسلام بنا نهاده و طرح مسائلی بدون دلیل و برهان درباره تفاوت‌های حقوقی میان زنان و مردان از جمله در مباحث مربوط به ارث و نفقه نشان از تلاش برای تحمیل ارزش‌های غربی بر یک جامعه اسلامی است که مردمانش تعالیم نورانی اسلام را پذیرفته‌اند و در برهه‌ها و صحنه‌های مختلف از جمله در عزاداری‌های محرم و شب‌های قدر و مراسم اعتکاف پایبندی و عشق و علاقه و التزام به دینشان را نشان داده‌اند.

رئیس قوه قضاییه اشاره و تأکید پارلمان اروپا بر آزادی‌های جنسی را تلاشی برای گسترش افسارگسیختگی جنسی و تحمیل آن بر کشورهای دیگر به ویژه کشورهای اسلامی توصیف کرد و افزود: آنان به دنبال تعمیم بی‌بند و باری جنسی و حتی تحمیل و بی‌بند و باری در هم‌جنس گرایی هستند و اینها مسائلی است که با الگوی زندگی اسلامی و انسانی سازگار نیست.

آملی‌لاریجانی تناقض‌ در گفتار و رفتار غربی‌ها درباره حقوق بشر را کاملاً مشهود اعلام کرد و گفت: برخی کشورهای اروپایی در حالیکه خودشان به زور و با خشونت و حتی با کمک محاکم و دادگاه‌های خود، حجاب از سر دختران معصوم برمی‌دارند یا با اظهار نظر‌ راجع به هولوکاست برخورد قضایی می‌کنند و جنایات آنان در گوانتانامو و ابوغریب در مقابل دیدگان جهانیان مطرح است، چگونه خود را مدعی و مدافع حقوق بشر و آزادی می‌دانند در حالی‌که در واقع از نفاق و دورویی خود دفاع می‌کنند.

رییس قوه قضاییه تحریم‌های غربی علیه ایران را اقدامی ضدحقوق بشری دانست و تاکید کرد: این تحریم‌ها که دربرگیرنده تحریم‌های دارویی نیز بوده حتی اگر برای مقابله با نظام جمهوری اسلامی ایران نیز باشد نشان می‌دهد که حقوق بشر ابزاری در دست شماست که از آن برای پیشبرد مقاصد سیاسی خود استفاده می‌کنید.

آملی‌لاریجانی افزود: از مسئولان دیپلماسی کشور و خصوصاً وزارت خارجه می‌خواهیم پاسخ های محکمی به این ادعاها بدهند؛ البته جناب آقای دکتر ظریف پاره‌ای جهت‌گیری‌های خوب هم داشته‌اند و کشورهای اروپایی نیز باید بدانند که مردم و مسئولان ما با چنین رویکردی و قطعنامه‌هایی اجازه دایر کردن دفتر در تهران به آنان نخواهد داد.

رییس قوه قضاییه با تبریک آزادی مرزبانان ایرانی خواستار تلاش دستگاه های مربوطه برای مشخص شدن سرنوشت پنجمین مرزبان ایرانی، همچنین محدود کردن فضا برای تکرار نشدن رفتارهای خشن اشرار علیه امنیت کشور شد.

بر اساس این گزارش، در جلسه امروز مسئولان عالی قضایی بحث و بررسی درباره آیین‌نامه جمع‌آوری و استنادپذیری ادله الکترونیکی موضوع ماده 54 قانون جرایم الکترونیکی ادامه یافت.

انتهای پیام

برچسب : آملي لاريجاني ، رييس قوه قضاييه

http://www.isna.ir/fa/news/93012006444/%D8%A7%D8%B9%D8%AF%D8%A7%D9%85-%D8%A7%D9%81%D8%B1%D8%A7%D8%AF-%D8%B2%DB%8C%D8%B1-18-%D8%B3%D8%A7%D9%84-%D9%86%D8%AF%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D9%85-%D8%AA%D8%B9%D8%B1%D8%B6%DB%8C-%D8%A8%D9%87-%D8%A8%D9%87%D8%A7%DB%8C%DB%8C%D8%A7%D9%86

-----------------------------------------------------------------------------------------

• سه شنبه ۲۰ اسفند ۱۳۸۷ - ۱۰ مارس ۲۰۰۹    

پاسخ یک بانوی بهائی به دادستان جمهوری اسلامی

دری نجف آبادی دادستان کل جمهوری اسلامی سهیلا
خانمی از هموطنان بهائی در نامه ای تاثر انگیز که با نثری ساده نوشته شده است قصه پر غصه زندگی خود و فرزندش را در جمهوری اسلامی روایت می کند .دادستان کل جمهور اسلامی چندی پیش در مصاحبه با تلویزیون« پرس تی وی» که بازوی تبلیغاتی رژیم در خارج از کشور است خبرهای مربوط به آزار و اذیت بهائیان را تکذیب کرده و از جمله گفته بود:بهائیان همچون دیگر اتباع کشور از همه امکانات کشور و حتی بیشتر از آن استفاده کرده اند و به عنوان شهروند جمهوری اسلامی وفق اصل سوم و فصل سوم قانون اساسی از حقوق مقرره برخوردارند... متن خبر [اینجا]


به نام خداوند بخشنده و مهربان
چند روز پیش چشمم به صحبت های جناب دری نجف آبادی در مورد بهائیان افتاد که ذکر کرده بودند:.....بلکه به عنوان یک انسان مورد احترام ما هستند و از همه امکانات کشور بر خوردار بوده اند.............و از همه امکانات کشور و حتی بیشتر استفاده کرده اند.....

حیرت و خشم و افسوس سراپای وجودم را در بر گرفت. تصمیم گرفتم برای یک بار هم که شده حرف های دلم را بگویم. در مورد معنای انسان و حقوقش، سالهاست که فکر می کنم و سالهاست که آرزو دارم روزی بیاید که همه انسان ها به حقوق واقعی خود که خداوند مقرر فرموده برسیم.



ده تن از دوشیزگان و بانوان بهائی که در سال 1983 مخفیانه در شیراز اعدام شدند [اینجا]
از کودکیم آغاز می کنم. نیک به یاد دارم که یازده ساله بودم که معلمم در مدرسه، هر روز مرا سر کلاس بلند می کرد و جلوی دیگر همکلاسی هایم اعتقاداتم را به تمسخر می گرفت، تهمت ها و افتراها وارد می ساخت و از بچه ها خواسته بود که با من حرف نزنند، بازی نکنند و راه نروند، که در غیر این صورت پنج نمره از امتحان ثلثشان کم خواهد شد. هنوز احساسات آن زمانم را فراموش نکرده ام که چگونه به تنهایی زنگ های تفریح در حیاط قدم میزدم و همه بچه ها در پی تحریکات آموزگارم که می بایست مظهر عشق و محبت میبود، همچون جذامی ها از من فرار میکردند و نمی دانستم علت این همه آزار و اذیت چیست؟ او سرودی ساخته بود که سر تا سر حرف زشت به پیامبر و مقدساتم را در بر داشت و آن را به بچه ها نیز آموخته بود و به یاد می آورم روزی را که وقتی وارد کلاس شدم هر چهل نفر با هم این سرود را خواندند و من که به شدت میگریستم هق هق کنان به سوی دفتر مدرسه دویدم تا شاید به خیال کودکیم از مدیر مدرسه دادخواهی کنم، اما افسوس که او حتی به اشکهای معصومی که بر گونه هایم سرازیر بود، ادنی توجهی نکرد و مرا از دفتر بیرون راند.

او بین بچه ها ردیه پخش کرده بود و هر جا که قدم می گذاشتم، دوستانم حرف هایی می زدند که فقط می خواستم فریاد بزنم و بگویم: دروغ است، حقیقت ندارد. اما چه کسی باور می کد؟ و زمانی که همچنان گریه کنان به خانه بازمی گشتم، پدرم قرآنی را که در کتابخانه مان قرار داشت باز مینمود و برایم از آیات الهی می خواند که خداوند یکتا به بشر مژده داده است که پیامبران رحمت می آیند، و اینکه بر طبق داستانهای قرآن چگونه در ابتدای هر دیانتی، پیامبران و نیز پیروانش مورد اذیت و آزار قرار می گیرند و آنها را به تمسخر می گیرند و من با شنیدن آن آیات الهی قلبم آرام می گرفت و با خود می اندیشیدم که آری تاریخ در حال تکرار است.

آنگاه مادرم با محبت و مهربانی مادرانه اش، غمهای درون سینه ام را که قطره قطره بر گونه هایم روان بود پاک میکرد و می گفت: دخترم به دوستانت اطلاعات اشتباه داده اند، برو دعا و نیایش کن و از خدا بخواه که آنها را ببخشد و معلمت را هدایت کند چه که اینها نمی دانند، و نمی دانند که نمی دانند. و من در آن حال نمی دانستم که چگونه می توانم برای کسانی که هر روز روح و روانم را رنج و عذاب می دهند دعا بخوانم و از خداوند برایشان طلب عفو و بخشش نمایم، اما به تدریج به امید روزی که تخم کینه و نفرت از روی این کره خاکی بخت برکند، این طرز تفکر و تربیت به یک فرهنگ در سراسر زندگیم مبدل شد.

پانزده ساله شدم. پر از شور و نشاط نوجوانی، زمانی که تازه می خواستم دنیایم را بشناسم، ابتدای انقلاب بود و آتش سوزی های خانه های بهائیان در شهر من شیراز آغاز شد. مردم شیراز، شهرشعر و گل و بلبل، شهر سعدی و حافظ، در اثر تحریکات آیات اعظام و علمای اعلام به منازل بهائیان هجوم می آوردند، ابتدا وسایل را غارت کرده و سپس خانه ها را به آتش می کشیدند. بهائیان بسیاری از روستاهای اطراف از ترس جان ، خانه و کاشانه را رها کرده و به شیراز آمده بودند. حظیرة القدس (محل امور اداری بهائیان) مملو از بهائیانی بود که بی خانمان و سرگردان بودند. دختران فامیل ما که در یکی از دهات اطراف زندگی می کردند، می گفتند که از بلند گوی مسجد مرتب اعلام می کنند که بهائی ها را گرفته و به مسجد تحویل دهید و در صورتی که حاضر نشوند که مسلمان شوند به نوامیسشان تعرض کنید و آن نگون بختها هم چاره را تنها در فرار از قریه آبا اجدادی دیده بودند.

تا مدتی ما هر روز صبح به اتفاق آنها خانه را از ترس هجوم مردم، ترک کرده و تا پاسی از شب در کوچه و خیابان سرگردان بودیم و شبها نیز با کفش و چادر می خوابیدیم که در صورت هجوم مردم، برای فرار آمادگی داشته باشیم.دیدن منازل سوخته دوستانم و غارت اموالشان، قلب هر انسان منصفی را به درد می آورد. چه روزهای طولانی که با ناامیدی و ترس و دلهره به شب رساندیم و چه شبها که از اضطراب دیده بر هم نمی نهادیم.

پس از پیروزی انقلاب اولین اقدام علما، تخریب خانه حضرت باب، پیامبر ایرانی، قائم آل محمد (ص) که مردم برای آمدنش روزها و شبها دعا میکردند، در شیراز بود. به یاد دارم که برق و آب خانه های اطراف آن محل را که همۀ صاحبان آنها بهائی بودند را به مدت شش ماه قطع کردند تا آنها خانه را ترک کنند ولی هنگامی که با مقاومت صاحبان خانه رو به رو شدند، وسایلشان را به خیابان ریختند و خانه ها را با بولدزر صاف نمودند. زمانی که به محل خانۀ مولایم می رفتم و آنجا را تلی از خاک می دیدم اشک از دیدگانم روان می شد و از خود می پرسیدم: اگر کسی خانۀ دیگر پیامبران را ویران کند با او چه می کنند؟

اقدام بعدی دولت جمهوری اسلامی که امروز مدعی است که بهائیان از احترام و امکانات ویژه ای برخوردارند، اخراج دست جمعی بهائیان به دلیل اعتقادشان بود. مادر و پدرم که هر دو سالیان بسیاری با صداقت تمام به میهن خود خدمت کرده بودند، از کارشان اخراج شدند، تنها به این دلیل که بهائی بودند و خانواده کوچک ما ناگهان با درآمدی صفر مواجه شد. به یاد می آورم برادر کوچکم که دوازده سال بیش نداشت، برای بدست آوردن کمی پول به بازار می رفت، نخ و سوزن میخرید و پس از مدرسه در خیابانهای شهر شیراز دست فروشی می کرد تا شاید بتواند پول توجیبی برای خرج مدرسۀ خودش، من و خواهرم را فراهم کند. و گاهی تعریف میکرد تا یکی از دوستانش را می بیند، از شرم و خجالت پشت درختی پنهان می شود.

پدرم که هیچ گاه شغل آزاد نداشت با سرمایه ای هیچ شروع به خرید و فروش نمود و با توکل به خدا امور روزانه مان را گذراندیم. در خیابانهای شیراز کم نبودند از دکترها، مهندسان و دیگر اشخاص تحصیل کرده بهائی که برای امرار معاش سبزی، هندوانه و صابون میفروختند. اما چیزی که توجه مرا جلب می کرد سرور حقیقی در چهره شان بود که نشانی از آتش عشق در قلوبشان بود.

تمام اموال عمومی بهائیان ایران از جمله حظیرة القدس ها و گلستان های جاوید (قبرستانها) را در سطح کشور مصادره نمودند. جالب بود که بعد از چندی که بهائیان قبرستان نداشتند و در قبرستانهای عمومی نیز اجازۀ دفن نمی دادند، به اعتراض، رفتگان خود را رو به روی شهرداری می گذاشتند و می گفتند: خودتان بگوئید با این اجساد چه کنیم؟

هفده ساله بودم که دائی مهربانم را گرفتار و پس از چند ماه اعدام کردند و آپارتمان آنها را مصادره نمودند. چه روزها و چه شبها که زن دائیم پشت در آپارتمانشان زندگی می کرد.من در آن سالهای سخت، به خوبی درس می خواندم و در بهترین دبیرستان شیراز با امتحان ورودی در رشته ریاضی پذیرفته شده بودم به امیدی که وارد دانشگاه شوم و با تحصیل علم، فرد مفیدی برای جامعه باشم. اما افسوس که تمامی دانشجویان و استادان بهائی را به جرم عقیده از دانشگاهها اخراج نمودند و من دانستم که تحصیل علوم عالی در کشورم آرزوئی محال خواهد بود. چندی بعد اسامی هم کلاسی هایم که همگی بدون استثناء در دانشگاهها و مراکز علوم عالی شیراز پذیرفته شده بودند را در روزنامه خواندم، تنها نام من در میان آنها نبود. اما خدا را به شهادت می گیرم که در آن لحظه احساسی از افتخار سراپای وجودم را فرا گرفت، چرا که میدانستم این گذشت و فداکاری را در راه باورها و اعتقاداتم که ایجاد و گسترش صلح و محبت در بین ابناء بشر است، انجام داده ام.

چند سال اول انقلاب فقط خبر از گرفتاری و شهادت دوستان، مصادره منازل و اموال بسیاری از بهائیان بود. در آن روزها مرتب به خانه بهائیان هجوم برده و افراد را روانه زندانها می کردند و در یکی از شبها نیز نوبت به من رسید. البته من تنها نبودم و با تعداد دیگری از خانمهای بهائی و تعداد کثیری از دختران جوان که به خاطر فعالیتهای سیاسی گرفتار شده بودند، در یک بند بودیم. از خود می پرسیدم: آخر جرم من چیست که در عنفوان جوانی باید در بند و زندان باشم؟ شاید جرم من اعتقاد به یکتایی یزدان پاک، جرم من باور به یگانگی نوع بشر از هر رنگ، نژاد، عقیده و مذهب، جرم من اعتقاد به عالم بعد و ترقی روح انسانها در سایۀ محبت الهی، جرم من اعتقاد به تعلیم و تربیت برای همه انسانها، جرم من اعتقاد به صلح، جرم من اعتقاد به خدمت به بشریت، جرم من اعتقاد به تساوی حقوق زن و مرد و جرم من عشق ورزیدن به انسانها بود.

در آن سال تمامی دانش آموزان بهائی از دبستان تا دبیرستان را از کل کشور اخراج کردند و خواهرم از پشت میله های زندان گفت که اخراج شده و مجبور است دروس را در منزل و امتحان را به صورت متفرقه بگذراند. گرچه پس از گذشت یکی دو سال با اعتراض سازمان ملل کم کم دبستانی ها و سپس بقیه را به مدارس راه دادند، اما اجازۀ تحصیل در سطح دانشگاهی هرگز به جوانان بهائی داده نشد. باری، دادگاه من به مدت چهارده دقیقه بدون حضور وکیل صورت گرفت و صحبت قاضی پس از حرفهای زشت بسیار به خودم و اعتقاداتم در این جمله خلاصه می شد که اسلام می خواهی یا اعدام؟ و وقتی که گفتم که بهائی هستم و اسلام را قبول دارم، حکم زندان من صادر کرد که البته این حکم را برای تمام بهائیان صادر کرده بود ولی حدود بیست نفر ،از جمله دختری شانزده ساله بنام مونا محمودی نژاد اعدام شدند .

من در اوج جوانی به جای شادی و لذت بردن از زندگی با تجربۀ مرگ دوستانم، محرومیت از آزادی و تحصیل، غم و غصۀ دوستان اخراجی و بچه های دور از درس و مدرسه و فقر و بیکاری رو به رو شدم.در آن سالها بهائیان در ایران ممنوع الخروج بودند و من شاهد مرگ فرزند سه ساله یکی از دوستانم بودم که به دلیل بیماری و عدم اجازه برای خروج از کشور به جهت درمان واقع شد.

برادرم به خدمت سربازی رفت و او را به دلیل همان جرائمی که من داشتم به بدترین نقطۀ کشور فرستادند، اما او صادقانه به کشورش خدمت نمود و به عنوان سرباز نمونه شناخته شد.
چند سال بعد ازدواج نمودم. همسرم که یک دانشجوی اخراجی بهائی بود، در یک کارگاه کوچک، کارگری می کرد. حقوق بازنشستگی پدر شوهرم را به علت اعتقاد به دیانت بهائی قطع کرده بودند و حالا او در آن سن و سال برای تهیۀ یک لقمه نان تا آخر شب به کار مشغول بود.

بهائیان که به علم و دانایی اهمیت بسیاری می دهند و تحصیل علم یکی از فرائض دینی آنهاست، پس از اخراج از دانشگاهها با کمک استادان اخراجی، دانشگاه خانگی تاسیس کردند یعنی در خانه ها جمع شده و به تحصیل علم می پرداختند اما همین را هم دولت نتوانست تحمل کند و در یکی از روزهای پائیز سال هفتاد هفت با هجوم به خانه ها، تمام کامپیوترها و کتابها و دیگر اوراق دانشجویان را برد، استادان را زندانی ساخت و وسایل منازل و حتی خود منازل را مصادره کرد.

پس از سالها با فشار سازمان ملل، جمهوری اسلامی پذیرفت که بهائیان در کنکور سراسری شرکت کنند. سال اول حدود هشتصد نفر با رتبه های خوب قبول شدند اما اجازۀ انتخاب رشته به آنها داده نشد. سال بعد فرزند من هم جزء شرکت کنندگان در کنکور سراسری بود که قبول هم شد اما پس ورود به دانشگاه بی سر و صدا یکی یکی را اخراج نمودند از جمله او در ترم دوم بود. و وقتی از مدیر دانشگاه برگه ای مبنی بر دلیل اخراجش را خواسته بود؛ او با تعجب گفته بود : می خواهید باز به سازمان ملل شکایت کنید؟ چند نفر از دوستانش به دیوان عدالت اداری شکایت کردند، آنها هم در پاسخ گفتند که فقط اقلیت های رسمی می توانند وارد دانشگاه شوند. و از سال بعد نیز جوانان بهائی در کنکور شرکت نمودند اما در هنگام اعلام نتایج برای آنها نقص پرونده ثبت کرده و بدین ترتیب آنها را از ورود به دانشگاه محروم کردند.

این تنها درد دل یک زن ایرانی بهائی است که خانه دار است و تمامی حقوق انسانیش را زیر پا گذاشته شده، مطمئناً پای درد دل هر ایرانی بهائی بنشینید از این داستانها فراوان دارند.سلب حقوق انسانی تا کی باید برای من و دیگر ایرانیان دگراندیش ادامه پیدا کند؟ حق بهره مند شدن از محبت دوستان و جامعه ایرانی که می بایست از کودکی، همچون هر کودک ایرانی دیگر، از عشقشان نصیب میبردم اما مرا نجس خواندند و به دیگران القا نمودند که با من دوستی نباید کرد، در حالی که من نیز آفریدۀ همان آفریدگاری هستم که آفرینندۀ همۀ کائنات است و البته هرگز کسی را نجس نمی آفریند. وقتی من با تمام وجودم حضور خداوند را در قلبم، در فکرم و در تمام لحظه به لحظۀ زندگیم احساس می کنم، او را می پرستم و به یکتا ئیش شهادت می دهم و ایمان دارم ، به همه القا نمودند که من خدا را نمی پرستم و در عوض انسانی بنام بهاءالله را می پرستم و خدایش می دانم، در صورتی آثارش مملو از وصف خدا و اعتراف به عظمت و بزرگی اوست. حضرت بهاءالله می فرماید: خوشبختی و بدبختی انسان در نزدیکی و دوری از خداست. پس هیچگاه مسرور نشود مگر هنگامی که به او تقرب جوید و هیچگاه محزون نگردد مگر هنگامی که از او دور ماند.

هنگامی که در خانواده و دیانتم، طبق این بیان حضرت بهاءالله که: "ذره ای از عفت و عصمت، اعظم از صد هزار سال عبادت و دریای معرفت است" و مرا به وقار و عفت امر کرده اند و من در همه حال و همواره به این امر پای بند بوده و هستم، مرا به بی عفتی متهم نمودند و افترا بستند که می توانم با پدر و یا برادرم ازدواج کنم و با این حربه به ناجوامردانه ترین نحو محبت مرا از قلب مهربان مردم سرزمینم بیرون کردند.

من که کشورم را مقدس می خوانم و طبق اعتقادم خیانت به مملکتم را گناه نابخشودنی می دانم و فکر و ذکرم خدمت به میهنم است، را به جاسوسی متهم ساخته و فردی خود فروخته و تحت نفوذ صهیونیست ها، انگلیسی ها، روس ها و یا آمریکائی ها کردند.در روزنامه ها و جراید، در رادیو و تلویزونها و بر سر منابر هر تهمتی بود روا داشتند و هر چه خواستند گفتند، اما دریغ از یک لحظه که اجازه دهند در مقابل این موج افترائات و اتهامات ناروا، از خود دفاع کنم و با منطق و دلیل به هم میهنانم نشان دهم که تمامی این افترائات از اصل و پایه دروغهایی است که عده ای از ترس از دست دادن مقام و مریدان خود، به بهائیان نسبت داده اند. جالبتر آنکه اگر حتی در منزلم در مورد این افترائات به دوستانم توضیح دهم و روشنگری کنم، به اتهام و جرم تبلیغ علیه نظام، گرفتار و به زندان خواهند افکند.

زمانی که باورم اینست که "با جمیع اهل عالم به کمال محبت رفتار نمائید" و یا اینکه " امروز انسان کسی است که به خدمت جمیع بشر قیام نماید" و قصدم خدمت و محبت به هموطنانم است و تا جایی در توانم باشد می خواهم از گرفتاریها و مشکلات آنها بکاهم و با محبت به درد دل آنها گوش می کنم، مرا به ریاکاری متهم می کنند و به همه می گویند که او به کار خوب فقط تظاهر می کند تا شما را فریب دهد و به این ترتیب ُمهر نادانی و نداشتن خرد و اندیشه به همه آنها می زنند، در آن زمان وجودم از غم و اندوه لبالب می شود و از خود می پرسم: اگر رفتار خالصانه انسان را هم زیر سوال ببرند، پس دیگر جه باید کرد؟

من حتی نتواستم پس از آزادی از زندان بر سر خاک دوستانم بروم که آنها را بدون کفن و دفن، با لباس پس از به دار آویختن به خاک سپرده بودند، و از غم دوری آنها اشک بریزم و بر مزارشان دعا بخوانم زیرا گلستان جاوید را پس از تخریب و به آتش کشیدن درختانش، به عده ای اجاره داده بودند تا در آن کار کنند و سپس زمین هایش را قطعه قطعه فروختند و مردم در آن آپارتمان ساختند.

هم اکنون که شاهد موج جدیدی از گرفتاریهای هر روزه بهائیان به دلایل واهی، پخش ردیه ها در بین مردم، تهیه برنامه هایی بر ضد جامعۀ بهائی و اعتقاداتشان در رادیو و تلویزیون، نوشتن مطالبی سرتاسر افترا و دروغ در روزنامه ها، خراب کردن قبرستانها، ندادن جواز کسب و اخلال در کارشان، آزار و اذیت دائمی دانش آموزان، انداختن کوکتل مولوتف به داخل منازلشان، به آتش کشیدن ماشین و مغازه و خانه که اسناد همه موجود است و قابل انکار نیست، هستم و با توجه به آنچه در دوران حیات خویش شاهد آن بوده ام جملات زیر برایم بسیار نامفهوم است:

.....بلکه به عنوان یک انسان مورد احترام ما هستند و از همه امکانات کشور بر خوردار بوده اند.........
....و از همه امکانات کشور و حتی بیشتر استفاده کرده اند.....

از شما خواهش می کنم بر سرنماز و در خلوت خودتان، به عنوان یک شهروند ایرانی به قضاوت بنشینید زیرا همه ما پس از چند صباحی زندگی در این دنیای فانی در پیشگاه عدل الهی حاضر خواهیم شد و پاسخگوی گفتار، افکار و اعمالمان 

خواهیم بود.به امید آنروز که همه ما ایرانیان دست در دست یکدیگر برای آبادانی کشور مقدسمان، قیامی عاشقانه بنمائیم.

http://www.khandaniha.eu/items.php?id=694

خطاب ثاني به آقاي حسن روحاني در مورد قتل اخير شهيد مجيد عطاءالله رضواني، شهروند بهائي بيگناه بندرعباس

خطاب ثاني به آقاي حسن روحاني در مورد قتل اخير شهيد مجيد عطاءالله رضواني، شهروند بهائي بيگناه بندرعباس

 

 خـوش بُـود گر محك تجربه آيد به ميان       

تـا سـيه روي شود هر كه در او غش باشد

با آغاز سال نو و در پايان شش ماه اخير، پرونده قتل بهاییان پی‌گیری نمی‌شود وهنوز هيچ اقدامي در جهت مجازات قاتلين عطاءالله رضواني شهروند بهائي بندرعباس صورت نگرفته است.

متن نامه مورخ Saturday, August 31, 2013، خطاب به آن جناب با بيش از 2233 بيننده * و نيز نامه / RealPersian WikiLeaks February 16 تحت عنوان " پرونده قتل بهائیان پی‌گیری نمی‌شود" ** راديو زمانه عيناً جهت استحضار درج ميگردد:

خطاب به آقاي حسن روحاني، در مورد قتل اخير شهيد مجيد عطاءالله رضواني، شهروند بهائي بيگناه بندرعباس

http://behnazar.blogspot.com/2013/08/blog-post_31.html

* خطاب به آقاي حسن روحاني:

به کدام مذهب است این؟ به کدام ملت است این؟

که کشند عاشقی را، که تو عاشقم چرایی؟

آقاي حسن روحاني

قتل اخير شهيد مجيد عطاءالله رضواني، شهروند بهائي بيگناه بندرعباس توسط دولت جمهوري اسلامي ايران، فاجعه ديگري است علاوه بر فجايع متعدد 35 سال گذشته در ايران ، كه در يك كلام ، خسران مبين است براي ملت ايران.

مجازات قاتلين عطاءالله رضواني ، مَحَك صدق گفتار و حُسن كردار شما خواهد بود و گناه حمايت از قاتلين ايرانيان بيگناه از جمله بهائيان، و چشم پوشي از مظالم و جنايات عديده وارد بر آنان، به حساب شخص شما ثبت خواهد شد.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

**  پرونده قتل بهاییان پی‌گیری نمی‌شود

RealPersian WikiLeaks
February 16

  

در چند ماه گذشته شماری از شهروندان بهایی در ایران مورد حمله افراد نا‌شناس قرار گرفتند، اما تاکنون پرونده هیچکدام از آنان با پیگیری مراجع قضائی روبرو نشده است.

عطاءالله رضوانی یکی از قربانیان جنایت‌های اخیر، در شهریورماه سال جاری در بندرعباس کشته شد.

سعیدالله اقدسی، دیگر فرد بهایی است که در اردیبهشت‌ماه توسط افراد نا‌شناس به قتل می رسد، ولی خبر آن نه ماه بعد، در بهمن‌ماه انتشار می‌یابد.

آخرین نمونه نیز حمله یک فرد نا‌شناس با چاقو به یک خانواده بهایی به نام «مودی» در شهر بیرجند بود.

تاکنون ده‌ها شهروند بهایی توسط افراد نا‌شناس کشته یا مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند و همه آنها کم‌وبیش دچار چنین سرنوشتی شده‌اند. فعالان حقوق اقلیت‌های مذهبی، ریشه این قتل‌‌ها، خرابکاری‌ها و تبعیض‌ها را «تعصب مذهبی» و «نفرت عاملان، محرکان و حامیان آنها از دگراندیشان دینی» می‌دانند. همایش‌های گوناگون و همچنین کتاب‌ها، مقالات و برنامه‌های مختلف رادیویی و تلویزیونی نیز افکار عمومی را به طور پیوسته علیه بهاییان تحریک می‌کنند.

در مهرماه سال جاری، ماموران امنیتی همچنین به منزل ۱۴ شهروند بهایی ساکن آباده حمله کردند. آنان از بهاییان آن منطقه خواستند شهر را ترک کنند چون مردم آن‌ها را دوست ندارند و ممکن است در خیابان با چاقو به ایشان حمله کنند.

هجوم‌ دسته‌جمعی به بهاییان، بخش دیگری از پروژه سرکوب و آزار شهروندان بهایی در ایران است که در تمام صد سال اخیر کم و بیش و هر از چندگاه اجرا شده است. از دیگر نمونه‌های اخیر این گونه اقدامات می‌توان به آتش کشیدن منازل ۵۰ روستایی بهایی در روستای ایول مازندران در تیرماه سال ۸۹ و حمله و غارت اموال بهاییان روستای کتا از توابع یاسوج اشاره کرد.

قتل فقط برای قتل

در بیشتر جنایت‌های صورت‌گرفته، سوءقصدکنندگان فقط قصد کشتن یا ضرب و شتم فرد بهایی را داشته‌اند و هیچگونه سرقتی از محل حادثه نشده است. دستگاه قضائی و امنیتی کشور تاکنون – چه پیش و چه بعد از انقلاب – اقدامی برای یافتن عاملان این جنایت‌ها انجام نداده‌ است.

به عنوان نمونه با گذشت ماه‌ها از قتل عطاءالله رضوانی در شامگاه دوم شهریورماه سال جاری هنوز تحقیقی جدی در این زمینه صورت نگرفته و پرونده وی، همچنان در مرحله تحقیق است؛ بی آنکه نشانه‌ای از تحقیق را با خانواده مقتول در میان بگذارند.

یک فرد آگاه از روند پرونده قضائی درباره پرونده عطاءالله رضوانی به زمانه می‌گوید: «با گذشت نزدیک به شش‌ماه از کشته شدن آقای رضوانی، هیچ تغییری در روند پیگیری پرونده قتل وی صورت نگرفته است. فقط ادعا شده امکان خودکشی بوده است. بی‌پایه بودن این ادعا اینجا ثابت می‌شود که هیچ اسلحه‌ای در کنار جسد مقتول کشف نشده است. از طرف دیگر، آقای رضوانی تاجری خوشنام در شهر بوده و زندگی شاد و بدون مشکلی در کنار همسر و دو فرزندش داشته است.»

این فرد آگاه ادامه می‌دهد که چندین مرتبه از مسئولان پرونده درخواست شده که با توجه به سرقت رفتن موبایل آقای رضوانی پس از قتل، تماس‌های وی را بررسی کنند یا از طریق چک کردن دوربین‌های اداره راهنمایی، مسافران اتومبیل وی را شناسایی کنند، ولی تاکنون به هیچکدام از این درخواست‌ها پاسخ مثبت داده نشده است.

درباره قتل یک شهروند ۸۳ ساله بهایی به نام «سعیدالله اقدسی» در شهر میاندوآب نیز تا به امروز هیچ تحقیق جدی صورت نگرفته است.

در روز اول اردیبهشت ماه سال جاری که مطابق با یکی از اعیاد مهم بهاییان است، فردی نا‌شناس پس از شکستن قفل وارد منزل اقدسی می‌شود و پس از بستن دست و پای وی، با شیئی نوک تیز هفت ضربه کشنده به او می‌زند.

قاتل پس از انجام عمل، بدون آنکه سرقتی از محل انجام دهد، آنجا را ترک می‌کند. یکی از نزدیکان فرد مقتول به هرانا اظهار داشته که در طی ده ماه گذشته، روی این پرونده هیچ نوع پیگیری یا شناسایی مظنون صورت نگرفته است. هیچ وکیلی هم در میاندوآب به دلیل بهایی بودن مقتول حاضر به پذیرش وکالت پرونده این قتل نشده است.

جنایت با سلاح سرد

شامگاه دوشنبه ۱۴ بهمن‌ماه حوالی ساعت ۹ شب، فردی با نقابی بر چهره با سلاح سرد (چاقوی نوک تیز) از طریق بالا رفتن از دیوار خانه، وارد منزل یک خانواده بهایی در بیرجند می‌شود و به اعضای این خانواده حمله می‌کند. سپس بدون آنکه سرقتی انجام دهد، محل را ترک می‌کند.

در این حادثه، قدرت‌الله مودی (پدر خانواده) در ناحیه شکم و پهلو، طوبی سبزه‌جو مودی (مادر خانواده) در ناحیه گردن و اعظم مودی (دختر جوان) در ناحیه ریه و دست بر اثر ضربات چاقو آسیب می‌بینند.

اعظم مودی پس از اینکه به هوش می‌آید، خود را به تلفن می‌رساند و به اورژانس اطلاع می‌دهد. جامعه جهانی بهایی در بیانیه‌ای حمله به خانواده مودی در بیرجند را ناشی از نفرت مذهبی دانست و از دولت حسن روحانی خواست تا به وعده برابری همه شهروندان ایرانی عمل کند و هرچه سریع‌تر، عاملان این جنایت را شناسایی کند.

یکی از نزدیکان خانواده مودی در مورد وضعیت جسمانی اعضای خانواده مودی به زمانه می‌گوید: «به نظر می‌رسد ضارب برای کشتن اعضای این خانواده وارد منزل آنان شده بوده و پس از آنکه سه عضو این خانواده بر اثر ضربات چاقو بیهوش می‌شوند، به گمان آنکه همگی مرده‌اند منزل را ترک می‌کند. آنان اما به طرز معجزه‌آسایی زنده می‌مانند. آقای مودی مورد اصابت هشت ضربه چاقو در ناحیه شکم قرار گرفته و همسر ایشان هم که چندی قبل جراحی قلب داشته مورد اصابت ضربه چاقو در نزدیکی شاهرگ گردن شده است. اعظم هم چند عصب دستش قطع شده بود که چون امکان پیوند رگ در بیرجند وجود نداشت به مشهد اعزام شد. عمل پیوند در مشهد با موفقیت صورت پذیرفت. در حال حاضر، هر سه نفر پس از ده روز از بیمارستان مرخص شده‌اند و در منزل در حال استراحت هستند.»

این فرد که مایل به ذکر نام خود نیست، دلیل این حمله را تعصب مذهبی می‌داند. او می‌گوید: «خانواده مودی، از بهاییان شناخته شده و قدیمی در بیرجند هستند. آقای مودی سال‌ها یکی از اعضای شورای اداره‌کننده جامعه بهایی بیرجند بوده است. از طرف دیگر، هیچ نوع سرقتی از منزل آنان صورت نگرفته و ضارب پس از حمله، آنجا را ترک کرده است. خانواده مودی، افرادی متمول در بیرجند هم نیستند که کسی بخواهد با توسل به زور از ایشان پول بدزدد.»

به گفته وی پرونده‌ای در اداره پلیس تشکیل شده ولی تاکنون مظنونی نداشته است. از اداره اطلاعات هم تماس گرفته‌اند و گفته‌اند پیگیر ماجرا خواهند بود و فقط از پخش خبر در اینترنت اظهار نارضایتی کرده‌اند.

سابقه اینگونه برخورد با شهروندان بهایی در بیرجند به سال‌های اولیه بعد از انقلاب برمی‌گردد: «میراسدالله مختاری» در ۲۸ اردیبهشت ماه ۱۳۵۹ خورشیدی در روستای اندورن بیرجند توسط افرادی نا‌شناس با روش سنگسار کشته می‌شود.

در آذرماه همین سال، یک زن و شوهر بهایی به نام‌های «محمد حسین معصومی» و «شکرنساء معصومی» در روستای نوک بیرجند توسط افرادی نا‌شناس، مجروح و سوزانده می‌شوند. در هیچکدام از این قتل‌ها، ضاربان مورد پیگرد قانونی قرار نمی گیرند.

ترور شهروندان بهایی طی چند دهه اخیر

پیشینه قتل و ضرب و شتم بهاییان که معمولاً با تهییج و تحریک احساسات مذهبی شماری از مسلمانان متعصب به وقوع می‌پیوندد، به دوران پهلوی برمی‌گردد.

کشتن سه شهروند بهایی در سال ۱۳۲۳ در شاهرود، به قتل رساندن مهندس عباس شهیدزاده در سال ۱۳۲۶ در شهر شاهی (قائم‌شهر کنونی)، قتل دکتر سلیمان برجیس در سال ۱۳۲۸ در کاشان، کشتن ضیاءالله حقیقت شهروند بهایی ساکن جهرم در مردادماه و ابراهیم معنوی شهروند بهایی ساکن روستای حصار (تربت حیدریه) در دی‌ماه سال ۱۳۵۷ خورشیدی، نمونه‌هایی از ترور و قتل شهروندان بهایی در پیش از انقلاب اسلامی محسوب می‌شوند. قتل‌هایی که هیچ‌گاه عاملان آن‌ها شناسایی نشدند.

ترور و قتل بهاییان پس از بنیانگذاری نظام اسلامی در ایران رو به گسترش یافت. در بیانیه‌ای که جامعه جهانی بهایی در سپتامبر ۲۰۰۸ میلادی منتشر کرد، اسامی ۲۲۱ شهروند بهایی که از دوران انقلاب اسلامی در ایران به اتهام دگراندیشی، ترور یا اعدام شده‌اند، درج شده است.

بر اساس این بیانیه، اولین شهروند بهایی که بر اثر اصابت گلوله متعصبان مذهبی کشته شد «حسین شکوری» نام داشت. او در روز ۱۳ فروردین ماه ۱۳۵۸ هنگامی که به مدرسه دخترش می‌رود به ضرب گلوله فرد نا‌شناس به قتل می‌رسد.

حسین شکوری ساکن اشنویه بوده است. او پیش از انقلاب اسلامی (اواخر دهه ۳۰)، بهایی می‌شود. به همین دلیل هم از کار اخراج می‌شود. او طی این سال‌ها همواره به دلیل بهایی شدن مورد اذیت و تهدید متعصبان مذهبی محل قرار می‌گیرد. به طوری که در سال ۱۳۴۳ فرزند چهارده ساله‌اش را در بیرون از خانه چنان کتک می‌زنند که می‌میرد.

پس از قتل حسین شکوری، ترور شهروندان بهایی همچنان تا این زمان به شکل‌های مختلف ادامه داشته است.

ربودن فعالان سر‌شناس بهایی مانند علیمراد داودی، محمد موحد، یوسف عباسیان، هوشنگ محمودی و بهیه نادری و پیدا نشدن اجساد آنان یکی از روش‌هایی بوده که گروه‌های تندروی مذهبی در ایران برای حذف بهاییان به کار برده‌اند.

ترور شهروندان بهایی نیز توسط افراد نا‌شناس همچنان ادامه داشته است. حسن اسماعیل‌زاده، عطاءالله حقانی، پروفسور منوچهر حکیم، روحانیه یارشاطر، بابک طالبی (نوجوان)، شروین فلاح، منصور دولت و شهرام رضایی نمونه‌هایی از ده‌ها ترور شهروندان بهایی تا سال ۲۰۰۵ هستند.

دیان علایی، سخنگوی جامعه جهانی بهایی اعلام کرده که از سال ۲۰۰۵ تاکنون به جان ۵۰ شهروند بهایی سوءقصد شده است و ۹ نفر هم کشته شده‌اند بدون آنکه هیچ محکمه قضائی برای آنها تشکیل یا قاتل شناسایی شود.

سایت رادیو زمانه

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

http://behnazar.blogspot.com/2014/03/blog-post_12.html