 |
خانم ژینوس جدی مصداق بارز «استقامت سازنده» بود زیرا به تقیه و ریا تن در نداد، و پس از اعدام همسر (به جرم عدم انکار عقیده به آیین بهائی) در تأسیس دانشگاه مکاتبه‌ای برای جوانان بهائی محروم از تحصیل مشارکت جست و تا واپسین دم حیات آزاده زیست. «زمینی بود آسمانی گشت. جسمانی بود روحانی شد. ناسوتی بود لاهوتی گردید.» خاطرۀ محبت‌های ایشان کالنقش فی الحجر در خاطرم نقش بسته است. همسر ایشان، هاشم فرنوش، در بخشی از وصیت‌نامۀ خود می‌نویسد: «ژینوس عزیز هر طور است باید دلِ پاک و چون گُلش را قانع سازد که زوجش در حالی از او جدا شده که تمامی وجودش به یاد اوست.» امروز فراق عاشق و معشوق پایان یافت و حبیب دوباره به محبوب پیوست.
No comments:
Post a Comment