قلب روشن و پاک، بقلم روحی ارباب

 ❤️  قلب  ❤️

 به قلم : روحى ارباب                  

در بيانات و آثار الهيّه اغلب به قلب اشاره شده و از اين لطيفهٴ ربّانى سخن به ميان آمده ‌است. در کلمات مکنونهٴ عربى مى‌فرمايد‌:

ٰ‌ٰ‌يابن الّروح فى اوّل القول فاملک قلباً جيّداً حسناً منيرا لتملک ملکاً دائماً باقياً ازلاً قديماٰ‌ٰ‌. پس هرکس قلب روشن و پاکى داشته باشد برطبق اين بيان احلاى روح‌افزا مى‌تواند ملک دائم باقى ازلی و قديم را مالک شود.

در کلمات مبارکهٴ مکنونهٴ فارسى مى‌فرمايد‌:

ٰ‌ٰ‌اى دوست در روضهٴ قلب جز گل عشق مکار ...ٰ‌ٰ ‌پس قلب روضه‌اى است که قابل انبات گل عشق و محبّت الهى است. در همان کلمات مکنونهٴ فارسى مى‌فرمايد‌: ٰ‌ٰ‌اى پسران ارض براستى بدانيد قلبى که در آن شائبهٴ حسد باقى باشد البتّه بجبروت باقى من در نيايد و از ملکوت تقديس من روائح قدس نشنود‌ٰ‌ٰ‌.

در مناجاتى که از سماء مشيّت حضرت بهاء‌الله جلّ اسمه الاعلی عزّ نزول يافته مى‌فرمايد‌: ٰ‌ٰ‌قلباً طاهراً فاخلق فىّ يا الهى... حضرت عبدالبهاء در مناجاتى کوتاه و مختصر که حاوى معانى بيشمار است مى‌فرمايد‌:

ٰ‌ٰ‌پر وردگارا قلب صافى چون در عطا فرما‌ٰ‌ٰ‌حضرت ولىّ‌امرالله ارواحنا لتربته الفداء مى‌فرمايد‌:

قبل از هرچيز بايد قلب را پاک و نيت را خالص نمود...‌اگر در بيانات مبارکه غور و تعمق کنيم يقيناً هزاران موضع از اين قبيل بيانات الهيّه را زيارت خواهيم کرد.

در موقع زيارت اين آثار يک سؤال پيش مى‌آيد که چگونه در آثار انبياى الهيّه در گذشتهٴ ايّام و در اين ظهور امنع اقدس به قلب توجّه و عنايت خاصّى شده‌ است و چرا افکار و عقول ادباء و شعراء و نويسندگان و متفکّرين همواره معطوف قلب بوده‌ا ا. تاةممست. گمان مى‌رود جواب باين سؤال چندان دشوار نيست. همانطور که قلب حسّاسترين و مؤثرترين عضو بدن است. در عالم روح و معنى نيز محور جميع عواطف و احساسات انسانى بشمار آمده‌است چنانچه در مکالمه مکرّر مى‌گوئيم قلبم متأثّر شد و يا قلباً مشعوف شدم قلباً فلان چيز را دوست دارم و يا قلباً از فلان‌چيز متنفرم. فلان‌کس قلبى رؤوف دارد و يا بالعکس فلان‌کس قسىّ‌القلب است.

ٰ‌ٰ‌ترديدى نيست مايه و وسيلهٴ ترقيات روحانيّه و وصول به مقامات عاليهٴ الهيّه داشتن قلب پاک و طاهر است. قلبى که در اثر شنيدن يک آهنگ خوش روح بخش منبسط نمى شود، دلی که در اثر ديدن مناظر زشت و نازيبا متألّم نمى‌گردد، قلب نيست. وجه تمايز انسان از حيوان همان عواطف و احساسات لطيف انسانى است انسان خوش‌قلب از بدبختى و بيچارگى همنوعان خود متألّم مى‌شود. انسان خوش‌قلب راضى نمى‌شود که ذيروحى را از خود برنجاند و براى جلب منافع خويش وسائل تکدّر و ناراحتى ديگران را فراهم سازد، قلب پاک از زيارت آثار الهيّه لذّت مى‌برد. دل بى‌آلايش از اصغاء کلمات ربّانيّه مهتزّ مى‌شود کسانى‌که قساوت قلب دارند و از زحمت و مشقّت ديگران شاد و مشعوف مى‌شوند، افرادى‌که نار حسد و بغض همواره در دلشان زبانه مى‌کشد، نفوسيکه راحت و آسايش خود را در رنج و زحمت ديگران مى‌پندارند، آن گروه مردمى که همواره در صدد صدمه و ايذاء همنوعان خويش هستند يقيناً قلبشان مغبّر و مکدّر است. اينان از سرچشمهٴ حيات روحانى ننوشيده‌اند و از باران نيسانى بهره و نصيب نبرده‌اند. مقام و رتبهٴ انسانى که بوظائف و تکاليف خود در برابر اين تاج وهّاج انسانى که باو عطا شده واقف و آگاه است بسيار بلند و رفيع است.

پس اگر اين بيان مبارک را زيارت مى‌کنيم که مى فرمايد اگر مالک قلب روشن و پاکى شوى مالک ملک ابدى هستى بايد يقين حاصل کنيم که قلب پاک چنين مقام بزرگى را در بردارد.

اگر در مناجات بدرگاه قاضى‌الحاجات از خدا مى‌خواهيم که قلب پاک و طاهرى بما عنايت فرمايد

و يا قلبى چون درّ صاف عطا نمايد بايد از صميم قلب معتقد باشيم که با اين هديه و ارمغان الهى در دنيا و عقبى شاد و رستگار خواهيم شد. بيائيد بکوشيم تا باين موهبت الهى فائز گرديم قلوبمان را از زنگ ضغينه و بغضاء پاک و منزّه کنيم حسد را که بفرمودهٴ مبارک يأکل الجسد است بقلب خود راه ندهيم و از خود برانيم از غم ديگران ما هم متألّم شويم و با سرور و شادى همنوعان شريک و سهيم باشيم از گريهٴ بينوايان و درماندگان ما هم بگرييم و درد آنها را چاره سازيم در سحرگاه و شبانگاه بدرگاه پروردگار با تضرع و ابتهال مناجات‌کنيم و از صميم قلب بگوئيم "پروردگارا قلب صافى چون در عطا فرما"‌.

آهنگ بدیع سال ١٩ شمارهٴ ٩

 https://t.me/tolo_e_carmel

محسن هشترودی و دانلود رایگان کتاب "سیر اندیشه بشر"

دانلود رایگان کتاب "سِیر اندیشه بشر"  از دکتر محسن هشترودی

Pdf

 محسن هشترودی (۲۲ دی ۱۲۸۶^[۱] – ۱۳ شهریور ۱۳۵۵^[۱] تهران) اندیشمند، شاعر^[۲] و ریاضی‌دان ایرانی بود. هشترودی از طرفداران علوم پایه بود و به شعر و موسیقی و فلسفه علاقه داشت. وی به‌عنوان یک متفکر منتقد پیشرو و ریاضیدان دارای اهمیتی نمادین و شخصیتی اثرگذار در جامعه علمی معاصر ایران بوده‌ است. او همچنین توانایی بیان مطالب علمی به زبان ساده را داشت.

زندگی‌نامه

ویرایشزندگی‌نامه

محسن هشترودی در ۲۲ دی ۱۲۸۶ در شهر هشترود^[۱] چشم به جهان گشود. پدرش اسماعیل هشترودی از روحانیون و همراهان شیخ محمد خیابانی یکی از فعالان نهضت مشروطه بود.^[۳] محسن هشترودی تحصیلات دبستانی خود را در مدرسه‌های سیروس و اقدسیه در شهر تبریز به پایان برد و سپس برای ادامه تحصیل در دارالفنون به تهران آمد. چند سالی در تهران به تحصیل پزشکی گذراند، تا در سال ۱۳۰۴ به عنوان دانشجوی بورسیه دولتی برای تحصیل در رشته ریاضیات به کشور فرانسه اعزام شد.^[۱]

محسن هشترودی در سال ۱۳۱۴ با درجه کارشناسی در رشته ریاضیات از دانشگاه سوربن فارغ‌التحصیل شد. سپس با سرپرستی الی کارتان در همان دانشگاه به پژوهش در زمینه هندسه دیفرانسیل پرداخت و مدرک دکترای خود را در رشته ریاضیات در سال ۱۳۱۶ دریافت کرد.^[۱] پس از بازگشت به ایران به عنوان استادیار در دانشکده علوم دانشسرای عالی به کار مشغول شد. در سال ۱۳۲۰ کرسی استادی دانشسرای عالی را دریافت کرد. در سال ۱۳۳۰ به مقام ریاست دانشگاه تبریز رسید، و در سال ۱۳۳۶ به عنوان رئیس دانشکده علوم دانشگاه تهران انتخاب شد.^[۱] در سال ۱۳۲۳ با «رباب مدیری» ازدواج کرد که حاصل این ازدواج دو دختر و یک پسر به نام‌های فرانک، فریبا و رامین بود.

هشترودی در طول زندگی حرفه‌ای خود ارتباطش را با مجامع علمی بین‌المللی حفظ کرد: وی در سال ۱۳۲۹ به عنوان نماینده دانشگاه تهران در کنگره بین‌المللی ریاضی‌دانان هاروارد شرکت کرد، در مؤسسه مطالعات پیشرفته دانشگاه پرینستون و به درخواست ریاست مؤسسه اوپنهایمر به عضویت پذیرفته شد، و یک ترم پاییزی را نیز به تدریس در دانشگاه هاروارد پرداخت.^[۴] هشترودی بر اثر سکته قلبی در ۱۳ شهریور ۱۳۵۵ در سن ۶۸ سالگی در تهران درگذشت و در قبرستان بهشت زهرا آرامگاه شماره ۸۲۴ به خاک سپرده شد.^[۵] یادنامه ایشان با نام «یاد آر ز شمع مرده یاد آر» در سال ۱۳۸۵ توسط انتشارات سنا منتشر شده‌است.^[۶]

کوشش‌های فرهنگیویرایش

هشترودی مهارت زیادی در بیان اصول و پدیده‌های علمی و فناوری‌های جدید به زبان ساده داشت و با نوشته‌ها و سخنرانی‌های خود می‌توانست با قشر بزرگی از جامعه ارتباط برقرار کند و مفاهیم اصلی دانش و فناوری را به آنان منتقل نماید. به فلسفه، شعر و موسیقی علاقه زیادی داشت و خود نیز اشعاری سرود.

او تأکید زیادی بر اهمیت علوم پایه داشت تا جایی که شاخه‌های دیگر دانش مانند علوم اجتماعی و علوم انسانی را بی‌اهمیت و غیرعلمی می‌خواند. در همین حال فلسفه، هنر و عرفان را مکمل علم می‌دانست. وی بر این باور بود که «علم» تنها نوع ارزشمند دانش، «هنر» نگاهی ظریف به زندگی، و «فلسفه» غایت معرفت‌شناسی است، و هیچ‌یک بدون نوآوری و اصالت ارزشی ندارند.^[۱]

پژوهش‌های علمیویرایش

تخصص هشترودی در زمینه هندسه دیفرانسیل بود. مهم‌ترین اثر علمی نگاشته‌شده توسط محسن هشترودی، پایان‌نامه دکترای او در زمینه هندسه دیفرانسیل است که در آن یکی از مدل‌های ریاضی استادش الی کارتان را تعمیم داد که امروزه به نام «التصاق هشترودی^[۷]» (Hachtroudi Connection) شناخته می‌شود.^[۱] او در طول زندگی حرفه‌ای در ایران چند مقاله کوتاه علمی نیز منتشر کرد. جدای از پژوهش علمی، هشترودی به عنوان یک متفکر منتقد و ریاضیدان نامدار ایرانی، دارای اهمیت نمادین و شخصیتی اثرگذار در جامعه علمی معاصر ایران بوده‌ است.

در گفته‌های دیگرانویرایش

پرویز شهریاریویرایش

پرویز شهریاری دربارهٔ محسن هشترودی گفته‌است: «نخستین بار که استاد را شناختم در دانشگاه تهران بود که به عنوان دانشجو در کلاس درس او حاضر شده بودم. وقتی که از کلاس بیرون آمدم، به واقع دگرگون شده بودم. پس به این ترتیب هم می‌شود درس داد، پس می‌توان معلم ریاضی بود ولی روح و ذهن دانشجو را چنان افسون کرد که او در برابر شرف انسانی و دانش عام و همه جانبهٔ استاد، از طرفی، خود را کوچک احساس کند و از طرفی دیگر، پُر از شوق و امید شود. درس استاد درس انسانیت و درست اندیشیدن بود و آدمی را در دنیایی از شوق و شگفتی فرو می‌برد… به راحتی و بی‌پروا حرف می‌زد و بدون اینکه برای هر مجلسی شأن جداگانه‌ای قایل باشد، آنچه در دل داشت بیرون می‌ریخت و هرگز فراموش نمی‌کنم لحظاتی را که در پایان نخستین کنفرانس معلمان ریاضی که در دانشگاه پَهلوی شیراز تشکیل شده بود، نیم ساعتی صحبت یا دقیقتر بگویم درددل می‌کرد و تقریباً همه همراه او می‌گریستند.»^[۸]

منوچهر آتشیویرایش

به نوشته منوچهر آتشی، نقشی که هشترودی در ادبیات معاصر ایران داشت، همان نقشی است که برتراند راسل در ادبیات انگلیسی داشت البته با معیاری کوچکتر. وی دراین باره گفته‌است: «محسن هشترودی دارای درجه دکترای ریاضیات از نخستین دانشجویان ایرانی بود که همزمان با اجتهاد در رشته‌های فیزیک و ریاضی، دارای شناخت عمیق از هنر و ادبیات و نقاشی نو بود و وقتی وارد محافل روشنفکری ایران شد به عنوان قطبی برای رفع و رجوع دشواری‌های مسایل و مباحث فکری شناخته شد. تلاش هشترودی بیشتر وقف این بود که رابطه زنده و آشکار بین هنر و دانش تازه را کشف نموده و به آگاهی پژوهندگان برساند.»^[۸]

امیرحسین آریان‌پورویرایش

امیرحسین آریان‌پور نوشته‌است: «هشترودی مشاغل غیر دانشگاهی را به هیچ نمی‌گرفت و به ندرت به مجالس بزرگان پا می‌نهاد. زندگی ساده‌ای داشت. پس از ساعات تحقیق و تدریس با دوستانش شطرنج بازی می‌کرد، به موسیقی گوش فرا می‌داد و داستان می‌خواند. در برابر فشارهای کشندهٔ روزگار —فقر ظاهری و باطنی جامعه، مرگ فرزند، و پیری— به هنر پناه می‌برد و از بازخوانی غزل‌های حافظ آرامش می‌یافت و با سرودن شعرهای لطیف سبکبار می‌شد. با این وصف گاهی دامنش از دست می‌رفت و کارش به شَطح می‌کشید.»^[۸]

آثارویرایش

کتاب‌هاویرایش

• جهان اندیشه، دانش و هنر
• نظریه اعداد
• سایه‌ها (مجموعه شعر)
• سیر اندیشه بشر
• از مکانیک کلاسیک تا مکانیک کوانتیک^[۸]

مقاله‌هاویرایش

• واقعیت فیزیکی جهان از نظر نسبیت انیشتین^[۹]
• خیام یا شاعر ریاضیدان^[۹]

جستارهای وابستهویرایش

• جایزه محسن هشترودی
• مگردیچ تومانیان

مقاله ای از روانشاد دکتر جاوید در باره (شهید مجید فرید بهمردی)

 Faridah Mirzaei

مقاله ای از روانشاد دکتر جاوید در باره (شهید مجید فرید بهمردی)

... روزی یکی از عزیزان که نمونه استقامت و پایداری در بلایا و رزایاست و من به آشنایی و دوستی با او و خانواده جلیلش افتخار می کنم به من گفت: فرید میل دارد ملاقاتی با هم داشته باشیم. این خبر بسیار مسرت بخش بود زیرا نام او را از عزیزان دیگر بسیار شنیده و بی صبرانه مشتاق دیدارش بودم. اشتیاق وافر خود را بیان کردم و در یکی از ایام رضوان فرید به اتفاق همان دوست عزیز و برادرش به منزل ما آمد. در اولین دیدار مجذوب او شدم. فرید با دیگران فرق داشت و به راستی فرید بود. نمی دانم در او چه بود که بی اختیار حس کردم در برابر فردی بی نظیر قرار دارم. در آن روز خیلی با هم صحبت کردیم اظهار علاقه کرد آثار انگلیسی حضرت ولی محبوب را با هم مطالعه کنیم. من می دانستم انگلیسی او در سطح بالاست و با آثار امری انگلیسی نیزآشنایی وافی دارد. از پیشنهادش تعجب کردم و گفتم: فرید جان مطمئنم معلومات انگلیسی امری تو اگر بیشتر از من نباشد کمتر نیست من در اینمورد چه نقشی می توانم داشتر باشم؟ ولی فرید اصرار داشت. من هم فرصت را مغتنم شمردم آرزویم دیدار مرتب و آشنایی بیشتر با وی بود. قرار شد از شنبه کتاب قرن بدیع را با هم مطالعه کبنیم. زیرا این کتاب آخرین اثر انگلیسی حضرت ولی امر محبوب است.برای دیدارش دقیقه شماری می کردم. درست ساعت نه صبح شنبه بعد زنگ در به صدا درآمد و صدایی گرم در جواب گفت فرید و من سه ماه هر شنبه رأس ساعت نه این صدا را شنیدم و با یکی از خصوصیات ممتاز فرید که وقت شناسی بی نظیر بود آشنا شدم. فرید مردی بسیار منظم بود. با هم مطالعه را از مقدمه ایادی امرالله جناب جرج تاونزند شروع کردیم و من دیدم که فرید دارای چه درک عمیقی از آثار است. او از یک جمله، یک فراز، حتی می توانم بگویم یک کلمه به مفاهیمی دست می یافت که من که متجاوز از مدت ده سال خوشه چین مترجمین عالیقدر بهایی در لجنهٔ ترجمه آثار امری بودم، نظیرش را ندیده بودم. این برنامه سه ماه هفته ای یک روز و روزی سه ساعت ادامه یافت و گاهی نیز به علل او را می دیدم و هر بار بیشتر فریفته بینش عمیق او می شدم. او آنچنان محو و فنا بود که نمی خواست خود را نشان دهد ولی خواه ناخواه بارغه هایی از نبوغش آشکار می شد.

گاهی قسمت هایی از دستخط ها و پیام هایی را که خود ترجمه کرده یا اصلاح نموده بود برایم می خواند و می خواست نظر انتقادی مرا بداند و من انسجام و پختگی قابل تحسینی در آنها می دیدم. روان و فصیح و امری ترجمه می کرد، امّا هرگز خود را مترجم نمی شمرد.

در برابر سؤال من که چرا تاکنون در این زمینه فعالیتی نداشته است، می گفت من که مترجم نیستم در حالیکه بهتر از دیگران ترجمه میکرد. روزی فرید نامه ای به رئیس مجلس شورای اسلامی بعد از دومین دورهٔ انتخابات نوشته بود برایم خواند و نظر مرا پرسید، فرید هدف خود را از نوشتن این نامه اتمام حجت ذکر کرده بود که مبا دا رییس محترم مجلس خود را از جریانات وارده بر احبا و بلایا و تعزیرات و شهادت ها بی اطلاع و مبرّی بداند. نامه بسیار متقن و مستدل و محکم بود و با انشایی فوق العاده سلیس و گیرا نوشته شده و راه بهانه را از هر سو بسته بود. تمام وقایع را با شهامتی بی نظیر شرح داده و رئیس مجلس را به عدالت فراخوانده بود. گفتم: حتی سنگ نمی تواند در برابر این نامه بی تفاوت بماند ولی افسوس قلوب افراد متعصب سخت تر از سنگ خاراست زیرا نامه تأثیری نداشت.

فرید هرگز اجازه نمی داد کسی از او تعریف کند از این عمل بیزار بود. بخاطر دارم روزی او را ستودم که در اوایل انقلاب آمریکا را ترک کرده و به ایران آمده و خود را در میدان بلا هدف تیر جفاساخته است. از ستایش من مکدر شد و گفت: "دکتر تو خودت آنجا بوده ای آیا در این زمان آنجا جای ماست؟ وبیان کرد که فقط این ایام در ایران را که می دانستم به ظاهر بی خانمان و بی سر و سامان است، جزو زندگی خود می شمارد." چقدر خدا را شکر می کرد که در ایران است و در بین یاران. همیشه می گفت من که کاری نکرده ام اما همین فرید با خلوص و صفا، محبت و وفا تمام وقتش را وقف خدمت کرده بود. خدمت به خانواده شهدا و مسجونین، خدمت به ملهوفین و درماندگان، خدمت به هرکس که نیازی به خدمت داشت. عشقی عمیق و سرکش سراپای وجود او را می سوخت، به راستی این عشق چه بود. ...

فرید یک شبه ره صد ساله پیموده بود. به بالاترین مقام انتصابی و انتخابی در سطح ملی راه یافته بود. ولی خضوع و خشوع بی حد او و وارستگی اش را چگونه می توانم بیان کنم؟ او به آن مقام رسیده بود که هیچ نخواهد و بی دریغ خود را فدای امر نماید و راضی و شاکر باشد. فرید به امور جوانان علاقه ای بسیار داشت باهم دربارهٔ جوانان و نقش آنان در حال و آینده صحبت می کردیم. می گفت جوانان باید آماده باشند و از تجربیات فعلی کمال استفاده را بنمایند چه که این موقعیت دوباره تکرار نخواهد شد. وقتی که مخالفت با امر جهانگیر شود آنوقت جوانان فعلی ایران می توانند از آنچه آموخته اند به دنیا بیاموزند و نشانه ای از استقامت، ایمان، صبر، شجاعت و فداکاری یاران ایران را به جهانیان نشان دهند و بگویند ناظر چه حوادث بی نظیری بودند و خود چه کرده اند تا سرمشقی برای دیگران باشد. فرید آرزو داشت که بتواند آنچه در توان دارد برای امری که شدیداً به آن عشق می ورزید انجام دهد، ولی هرگز از آنچه انجام داده بود راضی نبود اما از خدمات دیگران با تجلیل فراوان یاد می کرد. گاهی با دوستان در منزل ما ملاقات داشت و من وقتی حس می کردم دیدار جنبه خصوصی دارد در آن شرکت نمی کردم و در اتاق دیگر می ماندم ولی به پیشنهاد خود فرید گاهی خود نیز به جمع می پیوستم و استفاده می کردم. می دیدم فرید چگونه قادر است که عقاید به ظاهر متفاوت و متباین را به یکدیگر التیام دهد به طوری که هر دو طرف کاملاً راضی باشند. فرید با روحانیت و عشق و نحوهٔ استدلال خویش همه را مفتون خویش ساخته بود به طوری که شما یا فرید را نمی شناختید و اگر می شناختید فریفته اش بودید.

روزی یکی از جوانان عزیز جنوب برای دیدار فرید به منزل ما آمد که معلومات خوبی در آثار انگلیسی امری داشت و ترجمه های هیکل مبارک را به دقت با اصل مقایسه کرده بود و در بارهٔ مطالعات و تحقیقات خود با فرید صحبت می کرد و من سراپا بگوش بودم و به عمق بینش هر دو آفرین می گفتم روز خوبی بود و پر ثمر. آخر دیدار قبل از خداحافظی آن جوان عزیز گفت: "می دانید هر که را که اخیراً ملاقات کرده ام یا آواره شده یا زندان رفته است، می ترسم این بلا به سر شما نیز بیاید" فرید با لبخندی که خاص او بود گفت: "اگر برای زیارت شما چنین بهایی را باید پرداخت، با کمال میل حاضرم" و واقعاً کمال صداقت در این گفتار نمایان بود. مدتی بعد فرید و آن دوست عزیز هر دو در زندان بودند. یکی در اوین و دیگری در بندر عباس. در سجن چه ها کردند خدا می داند. ...

فرید عصاره محبت، جوهر عشق، چکیدهٔ عرفان، نمونهٔ گذشت یک خادم مخلض، یک عاشق وارسته و بطور خلاصه یک بهایی به تمام معنی بود. دشمنی نمی دید وبدخواه نمی شمرد. اما بالاتر از همه فرید یک راز بود رازی الهی بود، چه کسی می تواند ادعا کند که فرید را به راستی شناخته است؟ یک روز وقت خداحافظی گفت: " دکتر می دانی که امروز آرزو کردم به زندان بروم و آنجا را ببینم؟ گفتم: "فرید جان ترا بخدا از این خیال درگذر ما به تو احتیاج داریم. آیا اینقدر این عزیزان که در آنجا داریم کافی نیست که تو می خواهی به آن ها ملحق شوی؟ خودت می گفتی که باید فعالیت کرد و قدر این زمان را دانست. جای تو در بین ماست" خنده تلخی کرد و گفت: "نه جای من دیگر اینجا نیست. من می خواهم به زندان بروم. اگر نمی خواستم آرزو نمی کردم." خداحافظی کرد و نگفت تا هفتهٔ بعد. شنبهٔ بعد ساعت ۹ زنگ در به صدا درنیامد و صدایی نگفت فرید. زیرا او در زندان بود و چه زود به آرزوی خود رسیده بود. دیگر برایم یک کار باقی مانده بوددعا برای فرید و آزادی او و سایر یاران در زندان. از هر کسی سؤال می کردم ولی جواب ها از نظر من و آنچه انتظار داشتم امید بخش نبود. زیرا خواهان آزادیش بودم. می گفتند در زندان تحت شدیدترین شکنجه های روحی و جسمی وحشیانه قرار دارد و حتی یک ملاقاتی ندارد. تعزیر می شود ولی اسطوره مقاومت، استقامت، شهامت و شجاعت است و همچون شمعی روشنی بخش جمع یاران در زندان بود. باز هم آرزو داشتم که خبر آزادیش را بشنوم ولی افسوس که بعد از ۲۲ ماه تحمل شداید و بلایا او نیز به خیل عشاق آن دلبر آفاق پیوست. جان باخت و بتاخت و علم در ملکوت اعلی افراخت.

... تهیۀ نقشه های اجرایی مشرق الاذکار هند وسخت آن

 آئین بهائی

Mahvash Zaeri

نوشته ای از: فریبرز صهبا

... تهیۀ نقشه های اجرایی مشرق الاذکار هند حدود ۱۸ ماه به طول انجامید. درآن زمان دفتر کار ما در لندن بود. دوستان مهندس و معمار که نقشه ها و مدل ساختمان را می دیدند و می دانستند قرار است این بنا در هند ساخته شود ، بدون استثناء و با قاطعیت می گفتند ، ساختن این بنا در انگلستان بسیار بسیار دشوار است ، در هندوستان با آن همه محدودیت فنّی و عدم تجربه در روش های مدرن ساختمانی حتّی فکرش را هم نمی شودکرد و محال است. من هم مثل معماران دیگر علاقه ای به مدیریت فنّی و اجرایی در کارگاه نداشتم و جذبۀ کار را در طرّاحی معماری می دانستم و قسمت اجرایی کار چیزی جز دردسر و زحمت نبود . امّا بزودی دریافتم که به هیچ وجه امیدی به اجرای چنان نقشه های پیچیده ای در هندوستان نیست و چاره ای ندارم جز آنکه خود به هند بروم و راهی برای اجرای طرح پیدا کنم. اوّل لازم بود مقاطعه کارانی را که برای شرکت در کار دعوت کرده بودیم و هیچ یک به شرکت در کاری چنین پیچیده علاقه ای نشان نمی دادند به انجام کار امیدوار می کردیم و بعد با کمک یکدیگر راهی برای اجرای ساختمان در وضعیت محدود آن زمان هند پیدا می شد و این تنها کار کسی بود که با تمام قلب و روح آرزو داشته باشد طرحی را که آن چنان عاشقانه در خیال پرورانده است به چشم خود ببیند ، لذا تکلیف روشن بود بایست به هند می رفتم. برای مشورت و کسب هدایت به حیفا رفته بودم. روزی حضرت روحیه خانم از برنامۀ مشرق الاذکار جویا شدند ، عرض کردم بزودی با خانواده عازم هند هستیم. بدون ذرّه ای مکث با تبسّم فرمودند: فقط مردها می توانند اینطور بی فکر باشند. چه کسی زن و بچه اش را در اوّل فصل گرما از لندن به دهلی می برد؟ بعد فرمودند: در ماه مِی وقتی در هواپیما در دهلی باز می شود ، درست احساس وقتی را دارد که درِ اجاق را باز می کنی تا غذای پخته شده را بیرون بیاوری. ابداً مصلحت نیست تو باید تنها بروی و بعد از فصل گرما گلی و بچه ها بیایند. این چنین بود که با گرمای غیر قابل تصوّر دهلی آشنا شدیم. بچه ها چند ماه بعد آمدند. امّا ماه های دراز شب و روز هوا گرم است. اوّل گرم و خشک و بعد گرم ومرطوب و در این ماه هاست که حشرات یکباره بیرون می ریزند بی حدّ و حساب ، درهر رنگ و شکل و اندازه و آب و برق هم در هر روز چندین بار و هر بار برای چند ساعت قطع می شد و بچه ها غرق در عرق از خواب می پریدند و گریه زاری می کردند و با این وضع بود که باید خو می گرفتیم.... در آن زمان در هند اجازۀ وارد کردن ابزار کار و مصالح ساختمانی نبود و لذا ابزار مورد استفاده برای کار چیزهایی بودند که فقط در موزه ها و عتیقه فروشیها می شود یافت. برای سوراخ کردن چوب به جای استفاده از متّۀ برقی که امروزه در هر خانه ای پیدا می شود ، از یک میلۀ آهنی استفاده می کردند که ریسمانی به دور آن می پیچیدند و مثل کمانچه می کشیدند تا میله را بچرخاند و چوب را سوراخ کند. بسیاری از این ابزار را امروز در نمایشگاهی که در مشرق الاذکار موجود است به نمایش گذاشته شده و می شود دید. خیلی دشوار است کسی باور کند ساختمانی که جایزۀ بهترین بنای بتن مسلّح را از مؤسّسۀ سیمان و بتن آمریکا دریافت کرده است با چنین ابزاری ساخته شده است. در بعضی مراحل کار مشرق الاذکار در حدود هشتصد زن و مرد کارگر در کارگاه مشغول به کار بودند و چون این کارگرها از دهات مختلف کشور به دهلی آمده و منزل و محلّی برای زندگی ندارند بچه های خود را هم با خود به کارگاه می آورند و معمولاً بچه ها در میان سنگ و خاک کارگاه در زیر دست و پای کارگران برای خود سرگرمند. این بود که لازم دیدیم مدرسه ای در کارگاه تأسیس کنیم تا حدود یکصد و پنچاه کودک را در مدّت روز در خود نگهداری کند و از یک مؤسّسۀ رسمی غیر انتفاعی آموزشی تقاضا کردیم امور تعلیم و تربیت بچه ها را عهده دار شود. لازم بود به بزرگ ترها هم بیاموزیم چه می کنند ، چه می سازند و چرا می سازیم. برای اوّلین بار در می یافتند می شود بنایی ساخت که در آن جمیع مردم از هر دیانت و نژاد و طبقۀ اجتماعی و اقتصادی و فرهنگ و زبان به ذکر الهی مشغول شوند و این در هند باور کردنی نبود ، زیرا هرگز یک مسلمان و یک هندو در کنار هم مناجات نمی کنند و حتّی یک هندو هم با هندوی دیگر اگر از یک طبقۀ اجتماعی نباشد دمخور نمی گردد. با نمایش اسلاید و فیلم به کارگرها از وحدت عالم انسانی صحبت می کردیم و اینکه این بنا هدیه است از ایشان به خداوندشان و از آنجا که همۀ ایشان به یک خداوند واحد معتقدند لذا همۀ انسانها فرزندان یک خداوندند و او همۀ فرزندانش را یکسان دوست دارد و می شود او را به هر زبان و هر اسم عبادت کرد. خیلی زود دریافتیم مردم هند بخصوص مردمان ساده و فقیر ، که اکثریت جمعیّت هندوستان را تشکیل می دهند قلباً بسیار روحانی، قانع و بلند طبعند ، از آنچه خداوند به ایشان داده است شاکرند و به آنان که بیشتر دارند حسادت نمی کنند. سالی یک روز در مراسمی به نام " ویشواکرماپوجا " همان ابزار کار سادۀ خود مثل بیل و کلنگ و ارّه و چکش را در وسط می گذارند و به دعا و مناجات می پردازند و از خداوند به خاطر آنکه این ابزار را به ایشان داده است شکر می گزارند....لذا کم کم رابطۀ بسیار نزدیک و محبّتی ناگفته در بین ما و کارگران ساختمانی برقرار شد ، دانستند صاحبکار همۀ ما یکی است و همه با هم همکاریم و هر یک وظیفه ای داریم و اگر پشت به پشت یکدیگر دهیم نتیجۀ کارمان خلق زیبایی خواهد بود و کمال. برای اوّلین بار قلباً این رابطه را در یک نیمه شب تاریک احساس کردم. بسیار شب ها کار تا صبح ادامه داشت و کارگرها در دو شیفت کار می کردند امّا مهندسین مسئول گاهی مجبور می شدند در هر دو شیفت حاضر باشند. تمام روز از داربست عظیم ساختمانی بالا و پایین رفته بودم و گرما و رطوبت فصل باران انرژی چندانی باقی نگذاشته بود. در نزدیکی های صبح در حا لی که از داربست بالا می رفتم، پایم لغزید و یک پله را از دست دادم ، در یک چشم به هم زدن ده ها دست دستم را گرفت نورمحبّت و همدلی را در سیمای سوخته و رنجورشان به وضوح دیدم و قلبم چنان لرزید که هنوز گرمی مطبوع آن دستها را احساس میکنم هیچیک حرفی نزدیم ، اگر هم می زدیم زبان هم را نمی فهمیدیم. کارگران کارگاه به بیش از ده زبان مختلف محلّی صحبت میکردند و تنها سر کارگرها انگلیسی می فهمیدند و مطالب را به زبانهای محلّی ترجمه می کردند ولی زبان دل را همه می فهمیدند. شبی دیگر در حالیکه در کناری ایستاده بودم و حرکت صدها کارگر را می نگریستم که در زیر نورافکن ها به کار بتن ریزی مشغول بودند. یکی از نجّارها که مردی بسیار خوش ذوق و هنرمند بود و او را به اسم ابتارسینگ می شناختم ، به طرفم آمد و ساکت ایستاد ، پرسیدم ابتار سینگ می خواهی چیزی بگویی؟ گفت بله ، امروز صبح مادرم می گفت تو برای ساختمان یک معبد به اسم خداوند کار می کنی ولی جای خجالت است که برای کارت پول می گیری رسم ما اینست که برای معبد داوطلبانه کار کنیم به مادرم گفتم : من برای مخارج زندگی خانواده ام باید برای پول کار کنم ولی می خواهم شما بدانید ، تبرع من اینست که خیلی شدیتر و از دل و جان کار می کنم. از شدّت شوق او را در آغوش کشیدم. چه تبرعی از این خلوص و صمیمیّت عزیزتر می توانست باشد. ابتارسینگ این نجّار ساده و خوش قلب چندین سال در مشرق الاذکار به خدمت مشغول بود و سال ها بعد از تکمیل ساختمان با من در ارتباط بود و محبّت او را بسیار عزیز می دارم.در مصاحبۀ یکی از روزنامه های هفته با بعضی کارگران مشرق الاذکار از قول ابتار سینگ نوشته بودند که ما و مهندسین بهائی مثل اعضای یک خانواده نزدیک بودیم. بزرگترین نگرانی ما از روز اوّل شروع ساختمان خطر آتش سوزی بود. صدها متر مکعب چوب و تخته به صورت داربست و قالب و سکوی کار و غیره به کار رفته بود و در زیر آفتاب گرم و سوزان تابستان مثل چوب کبریت خشک و مستعد سوختن بود. در عین حال بیش از صد کارگر مشغول بریدن و جوش دادن صدها تُن اسکلت فلزی و آرماتورهای موجود در ساختمان بودند و آبشاری از جرقه و آتش دائماً از گُنبد به پایین سرازیر بود و خطر آتش سوزی بسیار زیاد بود. از طرفی ادارۀ آتش نشانی در دهلی به ما اطّلاع داده بود که در صورت آتش سوزی در ساختمان ، کمکی از ایشان ساخته نخواهد بود زیرا که حدّ اکثر طول شلنگ های ایشان و فشار آب پمپ های موجودشان به هیچ وجه مناسب ابعاد وسیع و ارتفاع گنبد مشرق الاذکار نبود ، لذا در شروع کار دو عدد از ۹ عدد استخر وسیع مشرق الاذکار را ساخته و پر از آب نِگاه می داشتیم و پمپ بسیار قوی در آن نصب كرده بودیم و گنبد را لوله کشی کرده بودیم بطوری که با فشار یک دکمه آب استخرها بر روی گنبد سرازیر می شد و به آتش مجال پیشرفت نمی داد. بیش از بیست بار به این وسیله با آتش مبارزه کرده و موفّق به خاموش کردن آن شده بودیم و بسیار شکرگزار بودیم ، لکن آنطور که رسم تقدیر است روزی که یکی از آخرین برگ های میانی را بتن ریزی کرده بودیم و مقدار زیادی آب موجود در دو استخر فوق العاده پایین رفته بود یک باره آتش عظیمی از سربرگی که همان روز بتن ریزی شده بود سر به آسمان کشید.از هر طرف فریاد آتش بُلند بود و کارگرها سراسیمه و وحشت زده به هر طرف می دویدند. در هندوستان رسم بر این است که کارگرها به محض شروع آتش از محلِّ خطر فرار می کنند ، زیرا کاری از ایشان ساخته نیست و آمادگی مبارزه با آن را ندارند و تجربه به ایشان آموخته است که آتش در ساختمان می تواند بسیار خطرناک باشد زیرا در هر لحظه خطر ریزش داربست های موقّت موجود است و عقل هم حکم می کند که برای دو دلار حقوق در روز جان خود را به مخاطره نیاندازند امّا آن روز در نهایت حیرت شاهد بودیم که کارگران مظلوم با چه فداکاری و علاقه ای خود را به آتش می زدند ، تا آنرا خاموش کنند و ساختمان را از خراب شدن نجات دهند. در آن روز چنان روح اتّحاد و محبّتی در سرتاسر کارگاه موج می زد که قلب انسان را به کلّ منقلب می ساخت. کاملاً معلوم بود هیچکس به خود و مصلحت خود نمی اندیشید و حاضر به هر فداکاری در مسیر خدمت به این سمبل عشق به آفریدگار خود میباشد.

منبع و مأخذ: نشریۀ پیام بهائی ، شمارۀ ۳۵۹ اکتبر ۲۰۰۹، صفحات ۵۳ ، ۵۱ ، ۵۰ ، ۴۹

تلاوت لوح احمد به زبان تاجیکی (فارسی)

  

(لَوْحُ أَحْمَد)

هو السلطان العليم الحكيم

 هَذِهِ وَرْقَةُ الفِردَوْسِ تُغَنِّي عَلَى أَفْنَانِ سِدْرَةِ البَقاءِ بِأَلْحانِ قُدْسٍ مَلِيحٍ وتُبَشِّرُ المُخْلِصِينَ إِلَى جِوارِ اللهِ وَالمُوَحِّدِينَ إِلى سَاحَةِ قُرْبٍ كَرَيمٍ وتُخبِرُ المُنقَطِعِينَ بِهذَا النَّبإِ الَّذي فُصِّلَ ‌من نَبإِ اللهِ‌ المَلِك‌ العَزِيزِ الفَرِيدِ وتَهْدِي المُحِبِّينَ إِلى مقعَدِ القُدْسِ ثُمَّ إِلَى هذا المَنْظَرِ المُنِيرِ قُلْ إِنَّ هذَا لَمَنظَرُ الأَكبَرُ الَّذي سُطِرَ في أَلْوَاحِ المُرسَلينَ وبِهِ يُفَصَلُ الحَقُّ عَنِ البَاطِلِ ويُفْرَقُ كلُّ أَمرٍ حَكِيمٍ قُلْ إِنَّهُ لَشَجَرُ الرُّوحِ الَّذي أَثْمَرَ بِفَواكِهِ اللهِ العَليِّ المُقتَدِرِ العَظِيمِ.
أَنْ يا أَحْمَدُ فاشْهَدْ بأَنَّهُ هُوَ الله لا إِلهَ إِلاّ هُوَ السُّلطانُ المُهَيمِنُ العَزِيزُ القَدِيرُ وَالَّذي أَرْسَلَهُ باسْمِ عَليٍّ ‌هُوَ حَقٌّ ‌مِنْ عندِ اللهِ وَإِنَّا كلٌّ ‌بأَمرِهِ ‌لَمِنَ ‌العامِلينَ. قُلْ يا قَومِ فاتَّبِعُوا حُدُودَ اللهِ الَّتي فُرَضَتْ في البَيَانِ مِن لَدُن عَزِيزٍ حَكِيمٍ قُلْ إِنَّهُ لَسُلطَانُ الرُّسُلِ وكِتابُهُ لأُمُّ الكِتابِ إِنْ أَنْتُمْ مِنَ العَارِفِينْ كَذَلِك يُذَكِّرُكُمُ الوَرْقاءُ فِي هذا السِّجْنِ وَما عَلَيْهِ إِلاَّ البَلاغُ المُبِينُ فَمَنْ شَاءَ فَلْيُعْرِضْ عَنْ هَذَا النُّصْحِ ومَنْ شَاءَ فَليتَّخِذْ إِلى رَبِّهِ سَبِيلاً. قُلْ يا قَوْمِ إِنْ تَكفُرُوا بِهذِهِ الآياتِ فَبِأيِّ حُجَّةٍ آمَنْتُم بِاللهِ مِنْ قَبْلُ هَاتُوا بِها يا مَلأَ الكَاذِبِينَ لا فَوَ الَّذِي نَفسِي بِيدِهِ لَنْ يَقْدِرُوا ولَنْ يَسْتَطِيعُوا ولَو يَكُونُ بَعْضُهُم لِبَعْضٍ ظَهِيرًا. أَنْ يا أَحْمَدُ لا تَنْسَ فَضْلِي في غَيْبَتَي ثُمَّ ذَكِّرْ أَيَّامِي فِي أَيَّامِكَ ثُمَّ كُرْبَتِي وغُرْبَتِي في هذا السِّجْنِ البَعِيدِ وَكُنْ مُسْتَقِيمًا فِي حُبِّي بِحَيْثُ لَنْ يحَوَّلَ قَلْبُكَ وَلَوْ تُضْرَبُ بِسُيوفِ الأَعْداءِ ويَمْنَعُكُ كُلُّ مَنْ فِي السَّمواتِ والأَرَضِينَ وكُنْ كَشُعْلَةِ النَّارِ لأَعْدَائِي وَكَوثَرِ البَقَاءِ لأَحِبَّائِي وَلا تَكُنْ مِنَ المُمْتَرِينَ وَإِنْ يَمَسَّكَ الحُزْنُ فِي سَبِيلِي أَوِ الذِّلَّةُ لأَجْلِ اسْمِي لا تَضْطَرِبْ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللهِ رَبِّكَ ورَبِّ آبائِكَ الأَوَّلِينَ لأَنّ الّناسَ يَمْشُونَ في سُبُلِ الوَهْمِ ولَيْسَ لَهُمْ مِنْ بَصَرٍ لِيعْرِفُوا اللهِ بِعُيونِهم أَو يَسْمَعُوا نَغَماتِهِ بِآذَانِهِمْ وكذَلِكَ أَشْهَدناهُمْ إِنْ أَنْتَ مِنَ الشَّاهِدِينَ كَذَلِكَ حَالَتِ الظُّنُونُ بَينَهُم وقُلُوبِهِم وتَمنَعُهُم عَنْ سُبُلِ اللهِ العَليِّ العَظِيمِ وإِنَّكَ أَنْتَ أَيْقِنْ فِي ذَاتِكَ بِأَنَّ الَّذِي أَعْرَضَ عَنْ هَذَا الجَمَالِ فَقَدْ أَعْرَضَ عَنْ الرُّسُلِ مِنْ قَبْلُ ثُمَّ اسْتَكبَرَ عَلى اللهِ في أَزَلِ الآزَالِ إِلى أَبَدِ الآبِدِينَ. فاحْفَظْ يا أَحمَدُ هذَا اللَّوحَ ثُمَّ اقْرَأْهُ فِي أَيَّامِكَ وَلا تَكُنْ مِنَ الصَّابِرِينَ فِإِنَّ اللهَ قَدْ قَدَّرَ لِقَارِئِهِ أَجرَ مِائَةِ شَهِيدٍ ثُمَّ عِبَادَةِ الثَّقَلَيْنِ كَذَلِكَ مَنَنَّا عَلَيْكَ بِفَضْلٍ مِنْ عِنْدِنا ورَحْمَةٍ مِنْ لَدُنّا لِتَكُونَ مِنَ الشَّاكِرِينَ فَوَاللهِ مَنْ كَانَ في شِدَّةٍ أَو حُزْنٍ ويَقْرَأُ هذَا اللَّوْحَ بِصِدْقٍ مُبِينٍ يَرْفَعُ اللهُ حُزْنَهُ وَيَكْشِفُ ضُرَّهُ ويُفَرِّجُ ‌كَرْبَهُ وإِنَّهُ لَهُوَ الرَّحمَنُ ‌الرَّحِيمُ والحَمْدُ للهِ رَبِّ العالَمينَ. ثُمَّ ذَكِّرْ مَنْ لَدُنّا كُلَّ مَنْ سَكَنَ في مَدِينَةِ اللهِ المَلِكِ العَزِيزِ الجَمِيلِ مِنَ الَّذينَ هُمْ آمَنُوا بِاللهِ وبالَّذِي يَبْعَثُهُ اللهُ فِي يَومِ القِيامَةِ وكَانُوا على مَناهِجِ الحَقِّ لَمِنَ السّالِكِينَ. 

معنای کلمه بهاء و وجه تسمیه حسینعلی نوری به بهاءالله

طفا جهت مشاهده تمام امکانات وبسایت، از مرورگرهای گوگل کروم، فایر فاکس یا اپرا استفاده نمایید...

جاسب بلاگ

معنای کلمه بهاء و وجه تسمیه حسینعلی نوری به بهاءالله 25/8/2016 6 Comments   یکی از بازدید کنندگان سایت این پرسش را مطرح نموده است که در پاسخ ایشان مطالبی در سه دسته نقل میگردد: "باسلام میخواستم بدانم بها به چه معنا است و وجه تسمیه حسین علی نوری به بهاءالله ازکجا نشئت گرفته چون تا قبل ازاینکه میرزاحسینعلی ادعای جانشینی باب را نکرده بود در منابع چیزی به این عنوان نداشتیم وقتی پای روس وحمایت آنها به میان آمد این لقب هم سروکله اش پیداشد." 1-  پاسخ دکتر پرویز روحانی 2-  مواردی برای تأمل بیشتر 3-  اشاره به بهاءالله و اسم اعظم خداوند در تألیفات دینی و آثار بزرگان 1- پاسخ دکتر پرویز روحانی از پیش باید بدانیم که حضرت باب در سال1260 هجری قمری برابر با 1844 میلادی ادّعای بابیت فرمودند و این تاریخ آغاز دیانت بابی  و بهایی است. در سال پنجم از دیانت بابی دو واقعهء بزرگ در تاریخ ثبت شده است که توجّه به آن بسیار مهم است. 1-  در تبریز سیّد باب که زندانی دولت بود، در مجلس ولیعهد (ناصرالدّین میرزا) به جمع ملایان اسلامی رسماً اعلام قاۀمیت فرمودند. و باین ترتیب دور اسلام تمام شد و دورهء جدیدی در زندگی روحانی انسان اعلام گردید. 2-  گروهی از بابیان بامر طلعت باب و به سرپرستی و میزبانی میرزا حسینعلی نوری در "بدشت" مازندران گرد آمدند. در این زمان، ایشان یکی از ثروتمندترین مردان ایران بودند. در این جمع استقلال دیانت بابی اعلام شد، احکام اسلامی نسخ، و برابری حقوق زنان و مردان آغاز گردید. در این زمان هریک از بابیان به لقب جدید، از سوی ایشان مفتخر شدند. قرّة العین "طاهره" و محمّدعلی بارفروشی "قدّوس"، و میرزا حسینعلی نوری "بهاء" نامیده شد. از این تاریخ به بعد، تمام بابیان "میرزا حسینعلی نوری" را "جناب بهاء" میشناختند. حضرت بهاءالله در سال نهم بابّیت، بدستور حکومت قاجار در "سیاه چال" طهران زندانی شدند. در این چهار ماه، دارایی " حضرت بهاءالله " در هر شهر و روستا مصادره شد و همه چیز بغارت رفت. پس ازاتمام مدّت زندانی، در سرمای سوزندهء زمستان، "حضرت بهاءالله " با خانواده از ایران اخراج و به بغداد سرگون شدند. " حضرت بهاءالله " دو سال در کوههای سلیمانیه بعبادت و ریاضت پرداختند. درین مدّت ایشان در سروده ها و مناجات ها با "روح اعظم خدا" به راز و نیاز میگویند: ای بهاءاللّه چو نورت برفروخت                            خرمن هستــی عشاقان بسوخت یک شرر از عشق بر دلها زدی                            صدهزاران سدره بر سینا زدی سدره ها از هر دلــی آمـــد پدید                       موسیــا  اینجــا بسـر بـایـد دوید "بهاءاللّه" ترکیبی است و نامی است که حضرت باب در "کتاب بیان" در اشادره به ظهور آیندهء خدا در سال 1863 میلادی به "مظهر ظهور" بعدی بکار برده اند. میفرمایند: "ظهوراللّه در هر ظهور که مراد از مشیّت اولیّه بوده، بهاءاللّه بوده و هست. که کلِّ شیي نزد بهاءِ او لاشیي بوده و هست." بنابرین می بینیم که نام "بهاءاللّه" به طور عمومی نام همه ظهورات خداوندی و بطور اختصاصی نام ظهور بزرگ خداوند در روز بلوغ عالم انسانی است. این نام در "کتاب مقدّس" یعنی توراة و انجیل بیش از 120 بار آمده است. در بیش از 60 بار از این تعداد همیشه و بروشنی اشاره به ظهور واپسین خدا در "آخر زمان" یعنی روز بلوغ عالم انسانی است. قابل توجّه اینکه نام "بهاء” حتی در بشارات دیانت هندو به ظهور واپسین هم ثبت شده است. هندوان آن ظهور را  بنام "ویشنو یاشو" یا(Glory of God)  یعنی"بهاءاللّه" انتظار دارند. امّا در اسلام: باید بدانیم که "اسم اعظم خدا" ظاهراً پنهان  بود و آکثر اندیشمندان و شاعران اشاراتی به آن نموده اند. در همه دوران اسلام تنها دو تن اسم اعظم را دریافتند. این دو یکی مولانا جلال الدّین رومی است که میگوید: مـــا "بهــــاء" و خونبهـــــا را یافتیم        جـانب جــان بـاختـــن بشتـــافتیــــم غرق عشقی شو که غرقست اندرین               عشقهــــــای اوّلیـــــن و آخــــــرین من حسین اللّهیَـــــــــم، زنجیـر کــو        کار ایــــن دیـــوانـه را تدبـــیر کـو دومین کسی که در دور اسلام "اسم اعظم خـدا" را دریافت و حتی خود را، سه قرن پیش از آغاز بابیّت، "بهـایی" نامید، شیخ بهایی است. او آشکارا میگوید که "اسم اعظم خـدا" برترین و بالاترین اسم است و بنابرین در دو دعای اسلامی که آمده است، نخستین و والاترین اسم است. این دو اثر، یکی دعای سحر اسلامی است و دیگری دعای ام داوود. برای نمونه در دعای سحر آمده است: اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ مِنْ بَهائِكَ بِأَبْهاهُ وَ كُلُّ بَهائِكَ بَهِيٌّ، اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِبَهائِكَ كُلِّهِ و در دعای ام داوود آمده است: اللَّهُمَّ لَک الْحَمْدُ وَ لَک الْمَجْدُ وَ لَک الْعِزُّ وَ لَک الْفَخْرُ وَ لَک الْقَهْرُ وَ لَک النِّعْمَةُ وَ لَک الْعَظَمَةُ وَ لَک الرَّحْمَةُ وَ لَک الْمَهَابَةُ وَ لَک السُّلْطَانُ وَ لَک الْبَهَاءُ وَ لَک الِامْتِنَانُ وَ لَک ... امّا در مورد معنی کلمهء "بهاء": این کلمه در بیشتر زبانها هست و همواره به بهترین صفات گفته میشود و ارزنده ترین ارزشهای مادّی و اخلاقی را بیان میکند. این ابیات برخی معانی کلمهء "بهاء" را بیان میکند: هست یـزدان راهــزاران نام ووصف و حالت و خو                         نیست نـامی چـون "بهـــایش"، جـامع اسمــاءِ نیکو گـــر ببینی در صحایف از پــیِ معنـــــــایِ نـــامش                مـات مـاند از تعجّب، عقل و فکـر و دل، زهر سو پاک ورخشان ودرخشان، با شکوه و روشن وخوش                        نـور و خـورشید و شرافت،عـزّت و تابان و مهرو هم جمال و هم کرامت، هم جلال و شــوق و بهجت                    نعمت و ذکـر و عبـادت، امتیــاز و شکــر و مینو راحت و وجـد و سـرور و نـزهت و مِهـر و محبّـت                       هالــه ای از نــور یزدان، گـرد ریحــانی سمن بـو زینت و زیبــا و زیـــور، هـم کمــال و هـم بـزرگی                   هست بعضی از معانی، گوییا سحر است و جادو ........................................................... ........................................................ برای برخی دیگر از معانی کلمهء "بهاء" به کتب لغت مراجعه فرمایید.                          پایان 2- مواردی برای تأمل بیشتر  1- خود کلمه بهاء به تنهایی در زبان و ادبیات فارسی معادل مصطلح فارسی ندارد ولی می توان گفت که ترکیب سه کلمه کمال، جلال(قدرت) و جمال معنای کلمه بهاء می‌باشد. در هر برنامه، اقدام و هر جنبه ای از امر حضرت بها الله این سه صفت به خوبی نمودار است. به همین دلیل در دیانت و تعالیم بهایی شما می توانید حد کمال، جلال (قدرت) و زیبایی را در همه جنبه ها مشاهده نمایید. صلح اعظم ، بحر اعظم، غصن اعظم، اسم اعظم، قسطاس اعظم، سجن اعظم، ظهور اعظم، اکسیر اعظم، بیت العدل اعظم، شارع اعظم، نبیل اعظم، ناعق اعظم و ... از جمله القابی هستند که در این دور بدانها اشاره شده است که همگی آنها به صفت اعظم زینت یافته اند و هرکدام مربوط به جنبه های مختلف دیانت بهایی می باشد. 2- حضرت مسیح در تورات می فرمایند که من با اسم جدید می آیم و بارها در انجیل از نام های:  Glory of God, Glory of Father and Glory of Lord نام برده شده که همگی به معنی بهاءالله می باشند. 3- امام محمد باقر در حدیثی می‌فرمایند که اسم اعظم در دعای سحر و دعای ام داوود است. در لوح سحر، نوزده اسم به ترتیب نام برده شده است که در راس آنها کلمه بهاء می باشد.این اسامی که اسامی نوزده ماه تقویم بابی و بهایی از آنها گرفته شده از قرار زیر میباشند... ۱- البهاء          ۲- الجلال          ۳- الجمال          ۴- العظمه          ۵- النور          ۶- الرحمه          ۷- الکلمات          ۸- الکمال        ۹- الاسماء        ۱۰- العزه          ۱۱- المشیه          ۱۲- العلم         ۱۳- القدره          ۱۴- القول          ۱۵- المسائل     ۱۶- الشرف       ۱۷- السلطان      ۱۸- الملک          ۱۹- العلاء شیخ بهایی با برسی این دو دعا و مطالعات دیگر به این حقیقت دست پیدا می کند و می بیند که کلمه ای که در هر دوی این دعا ها مشترک است کلمه بهاء است بنابراین اسم اعظم، اسم بهاء است و او آن را به تلویح در شعری بیان می کند و نهایتا این نام را برای خود برگزیده و خود را شیخ بهایی مینامد.. اسم اعظم را که کس نشناسدش                                    سروَری بر کل اسماء بایدش (سروَری بر کل اسما، اشاره به کلمه بهاء که در راس کلمات در لوح سحر می‌باشد دارد.)   4- تمامی پیامبران برای خود نامی را برگزیدند و هر کدام برنامه، تعالیم و طریقه پیشرفت خاص خود را داشته اند که خود آنها را انتخاب نموده اند. ابراهیم --- خلیل الله موسی --- کلیم الله عیسی --- روح الله محمد --- رسول الله سید علی محمد --- باب الله میرزا حسینعلی --- بهاءالله   5- فردوسی بزرگ نیز در کتاب شاهنامه خود از نام بهاءالله بدین صورت یاد میکند... ازین پس بیاید یکی نامدار                    ز دشت سواران نیزه گزار یکی مرد پاکیزه و نیکخوی                  بدو دین یزدان شود چارسوی بتابد از او فره ایزدی                       جهان گردد ایمن از او از بدی   دشت سواران نیزه گزار : مازندران محل تولد حضرت بهاءالله فره ایزدی: بهاءالله 6- در کتاب فرائد، ابوالفضائل گلپایگانی در این خصوص چنین مینویسند: که القاب خاصّه مظاهر امرالله همانی است که خود به اذن الله تعالی به آن تنصیص نمایند و مقاماتشان آنی که خود تاسیس فرمایند نه آنچه امم قبل گمان کرده اند و یا مصطلحات وهمیّه خود ساخته اند. مانند " کلمه الله" و "روح الله" در ظهور حضرت عیسی و "رسول الله و خاتم النبیین" در ظهور حضرت خاتم الانبیاء و "باب اعظم" و نقطه اولی" و بهاءالله" و جمال ابهی" در این دو ظهور اقدس اعلی. در جایی دیگر میفرمایند: این است که چون در اوان ظهور مظاهر امرالله عالم دیانت لباس جدید می‌پوشد  و جمیع اشیاء از شرایع و آداب و عوائد و سنن و القاب متبدّل و متجدّد می‌گردد لهذا اسماء حسنی و القاب علیا که خاصه مظاهر امرالله است نیز جدید و بدیع می شود. مثلا بنی اسرائیل به ظهور مسیح موعود بودند و جز لفظ مسیح بر آن موعود محمود اطلاق نمی نمودند و ابدا مقام شارعیت و رسالت به حضرتش منسوب نمیداشتند و چون شمس جمال عیسوی از افق اراضی مقدسه طالع شد ابدا به القاب مزعومه یهود اعتنا نفرمود و ابدا در بین نصاری به مصطلحات متداوله فیمابین بنی اسرائیل از قبیل نبودت و نیابت معروف نگشت بل به لقب سماوی کلمه الله و روح الله که هر گز معهود یهود نبود مذکور و مشهور شد و هکذا حضرت رسول صلوات الله علیه وآله به لقب کریم و اسم عظیم خاتم الانبیاء و خاتم النّبیین که هرگز به خاطر یهود و نصاری خطور ننموده بود موسوم و معروف گشت و همچنین در ظهور نقطه اولی در حینی که اهل اسلام جز لقب قائم و مهدی نمیدانستند. حضرتش به امرالله و اذنه به القاب فخیمه باب و نقطه اولی و رب اعلی امتیاز و اشتهار یافت.لهاذا اتباع آن حضرت وجود مقدسش را جز به این القاب نمیخوانند و حضرتش را به وصف امامت و نبوت موسوم و موصوف نمیدانند و یوماً فیوم همین القاب کریمه در عالم انتشار و اشتهار یابد و احدی بر منع و دفع آن قادر نگردد." سُنَّةَ اللَّهِ الَّتِي قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلُ ۖ وَلَنْ تَجِدَ لِسُنَّةِ اللَّهِ تَبْدِيلًا.   7- در کتاب رحیق مختوم جلد یک، جناب اشراق خاوری در خصوص کلمه بهاءالله چنین مینویسند: این اسم عظیم در بیانات مبارکه حضرت صادق در تفسیر بسم الله وارد شده که فرمود، الباء، بهاءالله، نص حدیث مزبور در شرح قصیدهء حضرت سید کاظم رشتی و کتاب انوار نعمانیه، تالیف سیّد نعمت الله جزایری مندرج است و نیز از قلم مبارک حضرت عبدالبهاء جل ثنائه در لوح تفسیر بسم الله حدیث مزبور تصدیق و مذکور گردیده. در گفتار دانشمندان قبل نیز به صراحت نام مبارک مذکور گردیده، از جمله شیخ بونی در فصل یازدهم کتاب شمس المعانی، در ذیل شرح اسم بهاء میفرماید: "...  سوف یشرق اشراقا من الوجه البهی الابهی به اسم البهاء فی یوم المطلق و یدخل مرج عکا و یتحد من علی الارض کلها". یعنی عنقریب خداوند از مشرق طلعت و جمال اقدس ابهی باسم بهاء تجلی و اشراق میفرماید. در یوم ظهور و در مدینه عکا ورود فرموده، جمیع ارض را متحد خواهد نمود. انتهی 3- اشاره به بهاءالله و اسم اعظم خداوند در تألیفات دینی و آثار بزرگان اشاره به " بهاء" در متون مقدس دینی اسلامی و همچنین کتب انبیای بنی اسرائیل بسیار است که تلویحاً بشارت بظهور حضرت بهاءالله می باشد. " مثلا بهاء کرمل و یا وعده آمدن بهاءالله در مکاشفات یوحنا. در قرآن مجید، خدا به نور آسمان و زمین تشبیه شده " اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض" و درباره یوم موعود گفته شده که در آن " أَشْرَقَتِ الْأَرْضُ بِنُورِ رَبِّها"، یعنی زمین به نور خدا، بهاءالله، منور خواهد شد"( هویت بهائی و کلمه بهاء، پیام بهائی شماره 172 صفحه 5) لیکن، از جمله اشارات صریح به "بهاءالله" در آثار اسلامی، در ارتباط با تفسیر بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ است که به استناد احادیث "ب" بسم الله عبارت است از بهاءالله؛ چنانچه، در کتاب نهج البيان عن كشف معانى القرآن در تفسیر بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ آمده است: " روى الكليني عن عدّة من أصحابنا، عن احمد بن محمّد بن خالد، عن القاسم بن يحيى، عن جدّه الحسن بن راشد، عن عبد اللّه بن سنان، قال: سألت أبا عبد اللّه- عليه السّلام- عن تفسير بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ قال: الباء بهاء اللّه و السين سناء اللّه و الميم مجد اللّه، و روى بعضهم: الميم ملك اللّه، و اللّه إله كلّ شيء، الرّحمن بجميع خلقه و الرحيم بالمؤمنين خاصّة" ( محمد بن حسن شيبانى: نهج البيان عن كشف معانى القرآن، ناشر: بنياد دايرة المعارف اسلامى، تهران، 1413 ق، جلد 1، صفحه 69). و در کتاب کشف الأسرار و عدة الأبرار آمده است: " روى ابو سعيد الخدرى، قال: قال رسول اللَّه (ص): «إنّ عيسى بن مريم ارسلته امّه الى الكتّاب، فقال له المعلم: قل بسم اللَّه. فقال عيسى، الباء- بهاء اللَّه و السين- سناء اللَّه، و الميم- ملك اللَّه» " ( رشيدالدين ميبدى احمد بن ابى سعد: كشف الأسرار و عدة الأبرار، انتشارات امير كبير، تهران 1371 ش، جلد 6، صفحه 43). همچنین، در کتاب اسرار توحيد، باب 31، در ذكر معناى بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ چنین آمده است: " ... حديث كرد ما را سعد بن عبد اللَّه از احمد بن محمد از قاسم بن يحيى از جدش حسن بن راشد از عبد اللَّه بن سنان كه گفت حضرت صادق (ع) را سؤال كردم از معنى بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ فرمود كه باء آن بهاء و روشنى است و حسن خدا است و سين سناء و رفعت و شرف خدا و ميم و مجد و كرم و كثرت عطاى خدا ..." ( محمد علی اردکانی: اسرار توحيد- ترجمه التوحيد، انتشارات علمیه اسلامی، صفحه 256). و در تفسیر صافی آمده است: " رواهما في المجمع و في الكافي و التوحيد و المعاني و العياشي عن الصادق عليه السلام الباء بهاء اللَّه و السين سناء اللَّه و الميم مجد اللَّه. و في رواية ملك اللَّه و الله إله كل شيء الرَّحْمنِ بجميع خلقه و الرَّحِيمِ بالمؤمنين خاصة" ( فيض كاشانى ملا محسن: تفسير الصافى، انتشارات الصدر، تهران 1415 ق، جلد 1، صفحه 81). همچنین، در کتاب اصول كافى آمده است: " ابن سنان گويد: از امام صادق (ع) تفسير «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» را پرسيدم، فرمود: باء بهاء (روشنى) خدا و سين سناء (رفعت) خداست و ميم مجد (بزرگوارى) خداست و بعضى روايت كردهاند كه ميم ملك (سلطنت) خداست" ( حاج سید جواد مصطفوی: اصول کافی، کتاب فروشی علمیه اسلامیه، جلد 1، صفحه 154). انتهی و در تفسير الصراط المستقيم آمده است: " قال مولانا الصادق عليه السّلام على ما رواه في «الكافي» و «التوحيد» و «العياشي» في تفسير البسملة: «إن الباء بهاء اللّه، و السين سناء اللّه، و الميم مجد اللّه»" ( بروجردى سيد حسين: تفسير الصراط المستقيم، موسسه انصاريان، قم 1416 ق، جلد 3، صفحه 266). قابل توجه آنکه، در تفسیر روح البیان در تفسیر ابجد آمده است که الف در ابجد اشاره به آلاء خداست، ب اشاره به بهاء خداست، ج اشاره به جلال خداست و دال اشاره به دین الله می باشد: " روى- ان مريم سلمت عيسى الى معلمه فعلمه ابجد فقال عيسى أ تدري ما «ابجد» قال لا فقال اما الالف فآلاء اللّه و الباء بهاء اللّه و الجيم جلال اللّه و الدال دين اللّه فقال المعلم أحسنت فما «هوز»" ( حقى بروسوى اسماعيل: تفسير روح البيان، نشر دارالفكر، بيروت، بی تاریخ، جلد 5، صفحه 333). از سوی دیگر، در آثار اسلامی به ارتباط اسم اعظم الهی با بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ اشاره شده است -- همچنین به اهمیت و اعظمیت "ب" بسم الله اشاره شده که " سرّ بسمله در باء است"؛ چنانچه، شیخ احمد احسائی در آثار خود، با استناد به احادیث اسلامی مکررا بیان میدارد که هر چه در قرآن است در بسم الله است و هرچه در بسم الله است در باء بسم الله است-- بعبارتی سرّ البسمله فى الباء، یعنی سرّ بسمله در باء است -- و "ب" عبارت است از بهاءالله. باری، روایاتی چند حاکی از آن است که اسم اعظم الهی در بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ نهفته است. چنانچه، در کتاب آيين بندگى و نيايش از حضرت رسول - صلّى اللَّه عليه و آله و سلّم- روايت شده است كه فرموده اند: " بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم اقرب الى الاسم الاعظم من سواد العين الى بياضها، يعنى بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ، نزديكتر است به اسم اعظم از سياهى چشم به سفيدى آن" (حسین غفاری ساروی: آيين بندگى و نيايش، نشر نبیاد معارف اسلامی، صفحه 87). و در کتاب عيون أخبار الرضا ع آمده است: " محمّد بن حسن بن وليد به سند مذكور در متن از محمّد بن سنان از امام هشتم علىّ بن موسى عليهما السّلام روايت كرده كه فرمود: همانا «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» نزديكتر است به اسم اعظم خداوند از سياهى ديده به سپيدى آن" (حمید رضا مستفيد – علی اکبر غفاری: عيون أخبار الرضا ع، نشر صدوق، جلد 1، صفحه 653). همچنین، در متن امالى شيخ صدوق، مجلس نود و سوم آمده است: " مستحب است بلند خواندن بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ در حمد و سوره و آن آيه ايست از قرآن و باسم اعظم خدا از سياهى چشم بسفيدى آن نزديكتر است" (محمد باقر کمره ای: امالی شیخ صدوق، نشر اسلامیه، صفحه 642). و در احتجاجات- ترجمه جلد چهارم بحار الانوار، آمده است: " يك آيه از قرآن است و اين بسم الله، به اسم اعظم خدا نزديكتر از سياهى چشم به سفيدى آن است" ( موسوی خسروی: احتجاجات- ترجمه جلد چهارم بحار الانوار، انتشارات اسلامیه، جلد 2، صفحه 383). همچنین، در کتاب مهج الدعوات- ترجمه طبسى، در باب ادعيه اسم اعظم، آمده است: " روايتى است كه به روايت ابن عبّاس وارد شده است كه پيغمبر صلّى اللَّه عليه و آله فرمودند: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ «ابتدا بنام خداى بخشنده مهربان»، اسمى از اسمهاى خداى تعالى است كه بزرگترين نامهاست و نيست ميان آن و ميان اسم خداى اعظم مگر مانند سياهى چشم و سفيدى آن از نزديكى" (محمد تقی طبسی: مهج الدعوات، نشر رایحه، صفحه 491). اما در خصوص آنکه اهمیت و سرّ بسم الله در " ب" بسم الله است، امام خمینی در اشارات تفسیری درباره سوره حمد از امیرالمؤمنین روایت میکند: " و لهذا روى عن اميرالمؤمنين وسيد الموحدين ؛ صلوات الله و سلامه عليه :ان كل ما فى القرآن فى الفاتحة ، و كل ما فى الفاتحة فى بسم الله الرحمن الرحيم ، و كل ما فيه فى الباء، و كل ما فى الباء فى النقطة ، و انا نقطة تحت الباء، یعنی از اميرمؤمنان و سيد موحدان ، صلوات الله و سلامه عليه، روايت شده است : هر آن چه در قرآن است در سوره فاتحه هست ؛ و هرچه در آن است در ((با)) و آنچه در ((با)) است در نقطه هست و من نقطه زير ((با)) هستم ... و ورد: بالباء ظهرالوجود و بالنقطة تميز العابد عن المعبود، یعنی و آمده است كه وجود با ((با)) پديد آمده و عابد با نقطه زير ((با)) از معبود جدا شد" (بخش چهارم : اشارات تفسيرى درباره سوره حمد از ساير آثار حضرت امام(س) اهميت و فضيلت سوره حمد، http://www.ghadeer.org/qoran/t_hamd/t_hamd07.htm). و در سایت شبکة الاحقاقی الثقافیة در باب عن دقة علم الحرف از حضرت علی (ع) روایت ذیل را نقل میکند: " قال أسد الله الغالب الإمام علي بن أبي طالب ( عليه الصلاة و السلام ) واشار إلى أسرار الحروف القرآنية حيث قال ( لو شئت لأوقرت سبعين بعيرا من باء بسم الله الرحمن الرحيم ) أي ( تحميل سبعين بعيرا بالكتب التي تتحدث عن حرف الباء و أسراره) و قال أيضا ( عليه الصلاة و السلام ): كل ما في القرآن في الفاتحة و كل ما في الفاتحة في بسم الله الرحمن الرحيم و كل ما في بسم الله الرحمن الرحيم في باء بسم الله و أنا النقطة التي تحت الباء" (http://www.alehkaky.com/vb/showthread.php?p=60274). همچنین، در تأیید اهمیت باء بسم الله، محمد خواجوی در مقدمه کتاب توحید مکاشفان حدیث ذیل را از حضرت محمد (ص) روایت میکند: " ظهر الموجودات من باء بسم الله الرحمن الرحیم" ( سید علی همدانی: ترجمه و متن اسرار النقطه یا توحید مکاشفان، ترجمه محمد خواجوی، نشر مولی، 1382، ص 34). و سید حیدر آملی در صفحه 695 رساله نقد النقود، پیوست جامع الاسرار، حدیث ذیل را از حضرت رسول اکرم (ص) روایت میکند: " ظهر الوجود من باء بسم الله الرحمن الرحیم". ابن عربی در کتاب فتوحات مکیه ضمن ذکر حدیث فوق مینویسد: " بالباء ظهر الوجود" (محی الدین ابن عربی: فتوحات مکیه، محمد خواجوی، انتشارات مولی، چاپ اول، 1381 ش، جلد2، ص 134). خلاصه کلام آنکه، اسم اعظم الهی در بسم الله الرحمن الرحیم نهفته است و با توجه به آنکه هر چه که در قرآن است در بسم‌الله است و هرچه که در بسم‌الله است در "ب" بسم‌الله است؛ بدين ‌ترتيب اسم اعظم خدا بايد که همان "ب" بسم الله باشد و "ب" عبارت است از بهاءالله. باری، شيخ احمد احسائی در صفحات ١٣٦ و ١٣٧ "رسائل" در خصوص اسم اعظم مى‌نويسد: " ثمّ اعلم ان البسمله اسم‌الله الاعظم و فى‌الدّعا اسألک باسمک الله الرّحمن الرّحيم و انّما قال الرّضا(ع) انّ بسم‌الله الرّحمن الرّحيم اقرب الی الاسم الاعظم من سواد العين الی بياضها لانّ لفظ البسملة الاسم اللّفظى الّذى هو سواد العين اقرب الی الاسم‌المعنوى الّذى هو بياض العين و التمثيل مأخوذ من ظاهرالظاهر فان البياض عبارة عن البساطة والسّواد عن التّرکيب ... و لمّا کان اشرف الاکوان کون الاسم الاعظم والوجود مبنيّأ عليه وجب ان يکون اوّل الموجودات لعليّته و الکتاب التّدوينى طبق الکتاب التّکوينى کان الاسم‌الاعظم اوّل التّدوينى و هو بسم‌الله الرّحمن الرّحيم. یعنی، بدان که بسمله اسم اعظم خدا است چنانکه در دعا آمده‌است ترا سؤال ميکنم به اسمت که الله الرّحمن الرّحيم است و حضرت امام رضا(ع) فرموده‌است که بسم‌الله الرّحمن الرّحيم بالنّسبه به اسم اعظم نزديکتر است از سياهى چشم به سپيدى آن چرا که لقظ بسمله اسمى لفظى است که معادل سياهى چشم است که به اسم معنوى که معادل سپيدى چشم است نزديکترين چيز ميباشد. و اين تمثيل از ظاهر ظاهر گرفته شده‌است چرا که سفيدى علامت بساطت است و سياهى علامت ترکيب ... و چون اشرف موجودات وجود اسم اعظم است و از آنجا که وجود همه چيز مبنى بر وجود اسم اعظم است در نتيجه واجب است که اسم اعظم اوّلين موجود باشد بخاطر آنکه علّت همه چيز ديگر است و نظر به آنکه کتاب تدوين مطابق کتاب تکوين است لهذا اسم اعظم در اوّل تدوين ظاهر ميشود که آنهم بسم‌الله الرّحمن الرّحيم است. بعبارتی، " شيخ احمد استدلال ميکند که اسم اعظم خدا اشرف موجودات است و اوّلين مخلوق است و لذا مبنا و علّت همهٴ مخلوقات و موجودات ديگر است. اين مطلب اشاره به عالم تکوين و مراتب وجود و خلقت است. امّا آنگاه بيان ميکند که چون کتاب تدوين (قرآن کريم) مطابق کتاب تکوين و هستى است در نتيجه همانطور که اسم اعظم اوّلين اسم و علّت همهٴ اسماء است در نتيجه بايد که اسم اعظم نيز در سرآغاز قرآن قرار گيرد. از اينجا واضح ميشود که بسم‌الله الرّحمن الرّحيم رمز اسم اعظم است ولی به معناى اخصّ حرف باء است که اسم اعظم است زيرا که بنا به قاعدهٴ شيخ احمد اسم اعظم بايد در اوّل همهٴ حروف و کلمات ظاهر شود و آنهم چيزى جز باء نيست و باء هم بهاءالله است" (مقاله تفسير ‌بسم‌الله‌الرّحمن‌الرّحيم، نادر سعيدى، ص 4). اما از دیگر آثار اسلامی که موید این ادعاست که اسم اعظم الهی در "ب" بسم الله نهفته است ( که همان بهاء خداوند میباشد) دعای اعمال سحرهای ماه مبارک رمضان میباشد که اسم اعظم خداوند، بهاء، در آن در رأس اسماء الهی مذکور گردیده است و برخی توسط این دعا به اسم اعظم خداوند پی برده اند؛ چنانچه، در مفاتیح الجنان، تألیف حاج شیخ عباس قمی، در دعای اعمال سحرهای ماه مبارک رمضان، از حضرت امام رضا (ع) نقل شده که فرموده اند این دعائی است که حضرت امام باقر (ع) در سحرهای ماه رمضان میخواندند: اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ مِنْ بَهآئِكَ بِاَبْهاهُ، وَكُلُّ بَهآئِكَ بَهِىٌّ، اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ بِبَهآئِكَ كُلِّهِ. انتهی جالب توجه آنکه، در کتاب اخبار و آثار حضرت امام رضا عليه السلام، در فضيلت ماه رمضان، آمده است: " ايوب بن يقطين براى حضرت رضا (ع) نوشت كه اين دعا را برايم تصحيح بفرمائيد، امام عليه السلام براى او نوشتند كه اين دعاى حضرت باقر عليه السلام است كه در سحرهاى ماه رمضان مىخواندند، پدرم از امام باقر روايت مىكرد كه فرمود: اگر مردم ميدانستند كه اين مسائل چه اندازه نزد خداوند ارج و اعتبار دارد و خواستههاى خواننده را برميآورد، با يك ديگر در باره اين دعا جنگ ميكردند، و خداوند اشخاصى را به رحمت خود اختصاص ميدهد ... حضرت باقر عليه السلام فرمود: اگر ميخواستم آشكار مىكردم كه اسم اعظم خداوند در اين دعا نهفته است، هر گاه اين دعا را قرائت كرديد در انجام درخواست خود كوشش داشته باشيد كه او از علوم خفيه است، و از كسانى كه اهليت ندارد مكتوم كنيد. منافقان، دروغگويان، و منكران، اهليت اين دعا را ندارند، و او دعاء مباهله است و متن آن از قرار ذيل است كه ميگوئى « اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُكَ مِنْ بَهآئِكَ بِاَبْهاهُ، وَكُلُّ بَهآئِكَ بَهِىٌّ » تا آخر" ( عزیز الله عطاردی: اخبار و آثار حضرت امام رضا عليه السلام، انتشارات کتابخانه صدر، صفحه 566). باری، گرچه با توجه به روایتی که در فوق ذکر گردید، اسم اعظم الهی نزد همگان فاش نگردیده و حتی ائمه اطهار نیز حکمت را بر این میدانستند که این مطلب را مکتوم نگه دارند، اما با توجه به شواهد موجوده، قلیلی از عارفان و روحانیون بزرگ اسلامی اسم اعظم الهی را یافته و بدان افتخار جسته اند. در کتاب داستان پيامبران يا قصههاى قرآن از آدم تا خاتم، در این خصوص، آمده است: " اما با وجودى كه اسم اعظم الهى بر بندگان پوشيده است در روايات، مضامينى مانند: نسبت اسم اعظم به بسملة نزديكتر از سياهى چشم به سپيدى آن و يا اينكه اسم اعظم در سوره توحيد است، به چشم مىخورد" ( یوسف عزیزی: داستان پيامبران يا قصههاى قرآن از آدم تا خاتم، انتشارات هاد، صفحه 31). شیخ احمد احسائی و سید کاظم رشتی، مبشرین به ظهور حضرت اعلی و حضرت بهاءالله، که ملهم به الهامات ربانیه بودند و قلب پاک و ضمیر منیرشان بانوار تقدیس و تنزیه محل تجلی اسرار پروردگار شد، در آثارشان ضمن تفسیر بسم الله الرحمن الرحیم مکررا اظهار میدارند که بسم الله الرحمن الرحیم جامع جمیع حقایق الهی و منبع اسرار ربانی است و در تفاسیر خود به اسم اعظم خداوند، بهاء، اشاره میکنند. فی المثل، سید کاظم رشتی در سر آغاز کتابش "رساله اسم اعظم" تصریح میکند که اسم اعظم الهی "بهاء" میباشد. بهاءالدين محمد حسين عاملى معروف به شیخ بهائی، عارف و شاعر بزرگ اسلامی، که به حقیقت و عظمت اسم اعظم خداوند، بهاء، پی برده بود و بدین جهت لقب شیخ بهائی را برای خود برگزید، در ضمن ملحقات موش و گربه، چاپ مصر، صفحه 230 چنین سروده است: اسم اعظم چون کسی نشناسدش سروری بر کل اسماء باشدش و مولوی در دفتر اول مثنوی، بیت 1759، می سراید: ما بها و خونبها را یافتیم جانب جان باختن بشتافتیم (مثنوی معنوی: به اهتمام دکتر توفیق سبحانی، چاپ اول 1378، از نسخه 677 ه.ق) که این شعر اشاره به حدیث قدسی است که میفرماید: " من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی عشقنی و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فانادیته، یعنی هر که مرا طلب کرد یافت مرا و آنکه مرا یافت، مرا شناخت و آن که مرا شناخت عاشق من شد، من نیز عاشق او شدم و آن که من عاشق او شدم او را در راه خود به قتل رساندم و هر که برای من شهید شد من خونبهای او هستم"( روح الله مهرابخانی: الهام شعرا، موسسه عصر جدید، 2004 میلادی، صفحه 71). شیخ بوئی در کتاب شمس المعانی در فصل یازدهم با اشاره به نام بهاء به ظهور حضرت بهاءالله بشارت میدهد: " سوف یشرق اشراقا من الوجه البهی الابهی به اسم البهاء فی یوم المطلق و یدخل مرج عکا و یتحد من علی الارض کلها"، یعنی که بزودی خداوند از مشرق طلعت و جمال ابهی به اسم بهاء تجلی و اشراق میفرماید در یوم ظهور و در سرزمین عکا وارد شده جمیع را متحد خواهد کرد (هوشنگ گهرریز: اسم اعظم الهی، نشر بدیع – لندن، صفحه 41). در رساله سؤال و جواب از متممات کتاب مستطاب اقدس، فقره 77 آمده است: " در اسلام حدیثی دال بر این مطالب است که از میان اسماء متعدد خدا یکی از همه عظیمتر است ولی هویت این اسم تا بحال مستور بود تا آنکه جمالقدم ( حضرت بهائالله) تأئید فرمودند که "بهاء" اسم اعظم الهی است". در تأیید مکنون بودن اسم اعظم الهی، در الصحيفة السجادية، دعاى پنجاهم، آمده است: بار خدايا- قسم بنامهاى پنهان شدهات (نامهائيكه علم آن را بخود اختصاص دادهاى، پيغمبر- صلّى اللّه عليه و آله- فرموده: خداوند را چهار هزار نام است، هزار نام را كسى جز خدا نميداند، و هزار نام را كسى جز خدا و فرشتگان نميداند، و هزار نام را كسى جز خدا و فرشتگان و پيغمبران نميداند، و چهارمين هزار را مؤمنين ميدانند، پس سيصد نام از آن هزار نام در تورية است، و سيصد در انجيل، و سيصد در زبور، و يكصد در قرآن، نود و نه نام آشكار و «يكى اسم اعظم» از آنها پنهان است) انتهی (سید علینقی فیض الاسلام: الصحیفة السجادیة، انتشارات فقیه، صفحات 379 و 380). در کتاب معارف قرآن در المیزان، در خصوص اسم اعظم آمده است: " ... بزرگترین اسماء خدای تعالی به تنهائی تمامی حقایق اسماء را شامل است و حقایق مختلف همگی در تحت آن قرار دارند و آن اسمی است که غالبا آن را اسم اعظم می نامیم ... بنابراین اسم اعظم آن اسمی خواهد بود که تمامی آثار منتهی به آن شود و هر امری در برابرش خاضع گردد" ( سید مهدی امین: معارف قرآن در المیزان، سازمان تبلیغات اسلامی، چاپ اول، 1370 ش، صفحات 38 و 39). و ملاصدرا در کتاب مظاهر الالهیه در این خصوص مینویسد: " بی شک باید که معنای اسم اعظم به طور اجمال مشتمل بر جمیع معانی اسماء الهی باشد هم چنانکه مظهر اسم اعظم باید حقیقتی باشد که مجموع حقایق ممکنات که همان مظاهرند را در بر گیرد" ( صدرای شیرازی، صدرالمتألین ملاصدرا: المظاهر الهیه، حمید طبیبیان، انتشارات امیر کبیر، چاپ اول، 1364، ص 31). باری، " حضرت عبدالبهاء به استناد حدیث منقول از حضرت امام جعفر صادق که فرموده "الباء بهاءالله" کلمه بهاء را بیانگر نام مقدس حضرت بهاءالله میدانند که جامع همه حقائق الهی و اسرار روحانی و اسماء ربانی و رموز آسمانی است و نیز "باء" که عنوان بسمله است کافل همه معانی و سرآغاز کتب مقدسه در عالم تکوین و تدوین است بفرموده مبارک همه عوالم غیب و شهود و ظاهر و باطن و علت خلق ایجاد رمزی از مشیت اولیه است که در "ب" جمع گردیده و به عبارت دیگر مشیت اولیه همان طلعت ابهی، حضرت بهاءالله، است که موعود همه ادیان ماضیه و امم عالم میباشند" (هوشنگ گهرریز: اسم اعظم الهی، نشر بدیع – لندن، صفحه 37). خلاصه کلام آنکه، در واقع اسم اعظم ظهور کلی الهی و موعود جمیع امم است که در عالم تحقق یافت لذا در بیان اسماء الهی اسم اعظم بالاتر از همه نامهاست؛ نتیجتا باید اولین موجود و نخستین مخلوق و یگانه مبدأ و منشاء کلیه رموز اسرار الهی باشد که در اول کتاب تدوین (قرآن) بنام بسم الله الرحمن الرحیم آمده است(هوشنگ گهرریز: اسم اعظم الهی، نشر بدیع – لندن، اکتبر 2003، ص 164). بنابراین، با ظهور حضرت بهاءالله حقیقت اسم اعظم الهی آشکار گردید، چرا که ظهور مبارکشان تحقق اسم اعظم الهی می باشد؛ در حقیقت میتوان گفت که، اسم اعظم که برترین و مقدس ترین و جامعترین اسم خداوند می باشد دارای جمیع کمالات است و تمام حقایق اسماء مقدس الهی را در بر دارد؛ چنانچه در نامه ای از جانب حضرت شوقی افندی در خصوص اسم اعظم مرقوم شده است: اسم اعظم، نام حضرت بهاءالله است... اسم اعظم به این معناست که حضرت بهاءالله با اعظم اسامی خداوند ظاهر شده اند؛ به بیان دیگر ایشان اعظم ظهور الهی می باشند (نامه ای از جانچب حضرت شوقی افندی خطاب به محفل روحانی ملی استرالیا و نیوزلند در 26 دسامبر 1941). حضرت اعلی در شأن مقام بهاء در توقیعی میفرمایند: " و ان بهاء من یظهره الله فوق کل بهاء و ان جلاله فوق کل جلال. و ان جماله فوق کل جمال... و ان نوره فوق کل نور... و ان اسمائه فوق کل اسماء.انتهی مضمون بیان مبارک: بدرستی که جلال من یظهره الله (حضرت بهاءالله) مافوق هر جلال و عظمت او بالاتر از همه عظمتها و جمال او فوق همه جمالها... و نورش پرفروغ تر از هر روشنائی... و اسمش اعظم از کل اسماء است" (منتخبات آیات از آثار حضرت نقطه اولی، صفحه 110). حضرت بهاءالله میفرمایند: " امروز روزی است که جمال قدم من غیر ستر و حجاب ظاهر است و اسم اعظم من غیر استار مشهود. باب فضلش بر وجه احباب مفتوح گشته و عنایتش کل را احاطه فرموده"( آثار قلم اعلی، جلد 5، صفحه 24). همچنین حضرتشان در لوحی در خصوص اسم اعظم میفرمایند: " حمد مقدس از ذکر ممکنات ساحت امنع اقدس حضرت مقصودی را لایق و سزاست که به مفتاح اسم اعظم باب لقا را بر وجه عالم و جمیع امم گشود و باعلی النداء ما بین ارض و سماء صلا در داد و کل را به افق اعلی که مقر ظهور و بروز مالک اسماست دعوت فرمود، باب وصال بگشود و به صراط مستقیم راه نمود" ( آیات الهی، جلد 2، صفحه 17). باری، سخن از عظمت "بهاء" که در آثار و متون مقدس اسلامی بدان اشاره شده در این مختصر نگنجد؛ چه از حیث ارتباط کلمه بهاء با ذات اقدس الهی، چه از حیث کاربرد کلمه بهاء در احادیث جهت توصیف و بیان اوج عظمت و اقتدار، و چه از آن حیث که جامع و حائز همه صفات و اسماء است، بالاتر از همه اسماء الهی بوده و اسم اعظم خداوند میباشد. اشاره به اسم اعظم خداوند و بهاء خدا در بسیاری از آثار اسلامی مذکور گردیده است و از آنجا که بهاء بالاتر از همه اسماء الهی می باشد، در بسیاری از ادعیه ها به عظمت کلمه بهاء قسم یاد شده است؛ چنانچه، در دعاهای امير المؤمنين عليه السّلام، در صحيفه علويه، در باب " و من دعائه فى الحرز و العوذة"، حضرتشان به اسم اعظم خداوند قسم یاد میفرمایند: اللّهمّ بتالّق نور بهاء عرشك من اعدائى استترت ... يا مولاى طلبت كيف اخاف و انت املى و كيف اضام و عليك متّكلى اسلمت اليك نفسى و فوّضت اليك امرى و توكّلت فى كلّ احوالى، یعنی خدايا بدرخشش نور بهاء عرش تو از دشمنانم خود را بپوشانم ... اى مولاى من- جويايم، چگونه بترسم كه آرزويم توئى، و چگونه مورد ستم قرار گيرم كه اعتمادم بر تو است، خود را بتو سپردم، و كارم را بتو واگذاردم، و در هر حالى بتو توكل دارم" (سید هاشم رسولی محلاتی: صحیفه علویه، انتشارات اسلامی، صفحه 233). در مصباح الشريعة- ترجمه عبد الرزاق گيلانى آمده است: " و لن يجد إلى ذلك سبيلا إلّا من قد عفى اللَّه تعالى عنه، و غفر له ما تقدّم من ذنبه و ما تاخّر، و زيّنه و البسه من نور بهائه. يعنى: راه نمىبرد به اين صفت كمال، كه عفو است و مالك اين درّ گرانبها نمىشود مگر كسى كه آمرزيده گناهان باشد، چه گناهان پيش و چه گناهان عقب. و جناب عزّت او را به صفات ستوده و اطوار محموده، مزيّن و محلّى كرده باشد و به نور بهاء و عزّت الهى، متلبّس باشد" ( عبدالرزاق گیلانی: مصباح الشريعة، نشر پیام حق، صفحه 374). و در کتاب آسمان و جهان- ترجمه كتاب السماء و العالم بحار، از امام ششم عليه السّلام آمده است: بار خدايا من از تو خواهم بنامت كه نوشته در سرادق مجد است، و خواهم بنامت كه نوشته در سرادق بهاء است، و خواهم بنامت كه نوشته در سرادق عظمت است و خواهم بنامت كه نوشته بر سرادق جلال است و بنامت كه نوشته بر سرادق عزّتست و بنامت كه نوشته بر سرادق سرائر است، آنكه پيش است و والا و خوب و خرم، و پروردگار هشت فرشته، و پروردگار عرش بزرگ، انتهی ( محمد باقر کمره ای: آسمان و جهان- ترجمه كتاب السماء و العالم بحار، انتشارات اسلامیه، جلد 2، صفحه 44). همچنین، در روایات به ارتباط بهاء با ذات الهی اشاره شده است، چنانچه، در صحفیهء سجادیه به بهاء رب العالمین اشاره می شود: " و خير ما قرأته في صفة الإمام قول الإمام الأعظم زين العابدين (ع) في الصحيفة السجادية: «اللهم انك أيدت دينك في كل أوان بإمام أقمته علما لعبادك، و منارا في بلادك بعد أن وصلت حبله بحبلك، و جعلته الذريعة الى رضوانك، و افترضت طاعته، و حذرت معصيته، و أمرت بامتثال أوامره، و الانتهاء عند نهيه، و ان لا يتقدمه متقدم، و لا يتأخر عنه متأخر- أي يبقى متابعا له- فهو عصمة اللائذين، و كهف المسلمين، و عروة المؤمنين، و بهاء رب العالمين»" (مغنيه محمد جواد: تفسير الكاشف، دار الكتب الإسلامية، تهران 1424 ق، جلد 1، صفحه 197). و در ادعیه ای به باء بهاء قسم یاد می شود: " و روي عنهم عليهم السّلام في أدعية التعقيب: «اللهمّ بألف الابتداء، و بباء البهاء، بتاء التأليف، بثاء الثناء، بجيم الجلال، بحاء الحمد، بخاء الخفاء، بدال الدوام، بذال الذكر، براء الربوبيّة، بزاي الزيادة، بسين السّلامة، بشين الشكر، بصاد الصبر، بضاد الضوء، بطاء الطهر، بظاء الظلام، بعين العلم، بغين الغفران، بفاء الفردانيّة، بقاف القدرة، بكاف الكلمة التامّة، بلام اللوح، بميم الملك، بنون النور، بواو الوحدانيّة، بهاء الهيبة، بلام ألف لا إله إلّا أنت، بياء يا ذا الجلال و الإكرام و الدعاء" ( بروجردى سيد حسين: تفسير الصراط المستقيم، موسسه انصاريان، قم 1416 ق، جلد 4، صفحه 52). قابل توجه آنکه، در روایتی روح القدس، مشیت اولیه و اول ما خلق الله " بهاء الله" نامیده شده است: " و الروح القدس الأعلى هو حقيقة حقائق الأشياء كلّها و هو شمس الضحى و الحقيقة المحمدية البيضاء و بهاء اللّه سبحانه و تعالى و هو العقل الأول في لسان الحكماء و القلم الأعلى في ألسنة الشرائع الفصحاء و روح القدس الأدنى هي الدرّة الصفراء. و بدر الدجى ذات اللّه العليا، شجرة طوبى، جنة المأوى، منزلة العلوية العليا، و هي النفس الكلية الإلهية و اللوح المحفوظ و ام الكتاب يقرأ منهما سائر الأنبياء. و قد يراد من روح القدس جبرئيل. و المراد هاهنا هو ما ذكرنا" ( صدرالمتالهين محمد بن ابراهيم: تفسير القرآن الكريم( صدرا)، انتشارات بيدار، قم 1366 ش، جلد 1، صفحه 477). مطلب قابل توجه دیگر آنکه، در دعاء مربوط به زمان استهلال المحرم یعنی روز اول محرم به اسم بهاء اشاره شده است (میلاد حضرت بهاءالله دوم محرم میباشد): " ما شاء الله کان اعوذ بعزة الله و جلال وجهه و ما وعاه اللوح من علم الله و ما سترت الحجب من نور بهاء الله اللهم انی ضعیف معیل فقیر..." (سید علی بن طاوس الحلی: اقبال الاعمال، دار الکتب الاسلامیه، طهران 1367ش، ص 548). همچنین، در برخی روایات، کلمه بهاء برای توصیف و بیان اوج عظمت و اقتدار بکار برده شده است؛ چنانچه، در روایتی برای توصیف مقام ائمه در روز قیامت از تاج بهاء استفاده شده است: " و قال الحسن بن علي «زاد في البحار «عن أبيه عليهما السلام»» ع يأتي علماء شيعتنا القوامون لضعفاء محبينا و أهل ولايتنا يوم القيامة، و الأنوار تسطع من تيجانهم، على رأس كل واحد منهم تاج بهاء، قد انبثت تلك الأنوار في عرصات القيامة- و دورها مسيرة ثلاثمائة ألف سنة" ( امام ابومحمد حسن بن على عسكرى: التفسير المنسوب الى الامام العسكرى، مدرسه امام مهدى، قم 1409 ق، صفحه 345). و در کتاب مهج الدعوات و منهج العبادات آمده است که وقتی که شعاع نور حجاب ها از بهاء عظمت خداوند ظهور نمود کوهها از این عظمت و جلال و هیبت ریز ریز شدند؛ که عین بیان چنین می باشد: " إِنَّكَ أَنْتَ اللَّهُ أَنْتَ اللَّهُ أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ وَ أَسْأَلُكَ بِالْأَسْمَاءِ الَّتِي تَجَلَّيْتَ بِهَا لِلْكَلِيمِ عَلَى الْجَبَلِ الْعَظِيمِ فَلَمَّا بَدَا شُعَاعُ نُورِ الْحُجُبِ مِنْ بَهَاءِ الْعَظَمَةِ خَرَّتِ الْجِبَالُ مُتَدَكْدِكَةً لِعَظَمَتِكَ وَ جَلَالِكَ وَ هَيْبَتِك ..." (سید ابن طاوس: مهج الدعوات و منهج العبادات، نشر دار الذخائر، صفحه 76). حتی مهمترین و اساسی ترین جلوه های دین مثل حج و رکوع نماز به بهاء نسبت داده شده است: در ترجمه تفسير الميزان به نقل از تاریخ طبری، تاريخ طبرى ج 4 ص 225 دار المعارف بمصر، آمده است: " حج بهايى است از بهاء اللَّه (الحج بهاء من بهاء الله)" ( موسوى همدانى سيد محمد باقر: ترجمه تفسير الميزان، دفتر انتشارات اسلامى جامعهى مدرسين حوزه علميه قم، قم 1374 ش، جلد 4، صفحه 473). و در متن مصباح الشريعة - ترجمه مصطفوى، در الباب الخامس عشر في الركوع، آمده است: " قال الصادق (ع) لا يركع عبد للَّه تعالى ركوعا على الحقيقة، الا زينه اللَّه بنور بهائه و أظله في ظلال كبريائه و كساه كسوة أصفيائه... ترجمه (باب پانزدهم در ركوع) حضرت صادق (ع) فرمود ركوع نمىكند بندهاى براى خداوند متعال به ركوع حقيقى؛ مگر اينكه خدا او را به نور بهاء خود زينت داده و در سايه عظمت خود ساكن نموده و لباس برگزيدگان خود را به او بپوشاند" ( حسن مصطفوی: مصباح الشريعة، نشر انجمن اسلامی حکمت و فلسفه ایران، صفحه 61). جالب توجه آنکه، در کتاب آسمان و جهان- ترجمه كتاب السماء و العالم بحار، در توصیف بادی در بهشت به بهاء اشاره میشود ( که تلویحا اشاره به آن دارد که کسی که بخواهد خدا را ببیند باید بهاء را ببیند) و روایت ذیل را از قول حضرت رسول اکرم (ص) بیان میدارد: " يك باد كه از نور آفريده است و زندگى و لذتها بر آن نوشته است و بهاء نام دارد و چون مردم بهشت شوق زيارت پروردگار خود كنند بوزد از گرما و سرما نيست، از نور عرش است بدمد در چهرههاشان و خرّم شوند و دل خوش گردند، نورى بنورشان فزايد و بدرهاى بهشت زند و نهرها روان گردند و درختها تسبيح خوان، پرندهها نغمه ساز كنند و اگر هر كه در آسمانها و زمين است بر پا باشند و بشنوند آواى شادى و خوشى كه در بهشت است از شوق آن همه جان دهند و فرشتهها بر آنها در آيند"، انتهی ( محمد باقر کمره ای: آسمان و جهان- ترجمه كتاب السماء و العالم بحار، انتشارات اسلامیه، جلد 4، صفحات 233 و 234). حتی اشاراتی مبنی بر اینکه، اولین کمال و زیبایی که از حق در عالم جلوه می نماید با صفت بهاء توأم است بچشم میخورد؛ بعبارتی توصیف ذات الهی با کلمه بهاء آمده است و هنگامیکه عرفا به مقام وصال میرسند بهاء ذات خدا را مشاهده میکنند: " كما كان حال النبي صلى اللّه عليه و سلم كان يواصل الأيام و يقول (أبيت عند ربى يطعمنى و يسقينى) فلما رجعوا من عندية الحق الى عندية نفوسهم قالوا فَابْعَثُوا إلخ ففى طلبهم ازكى طعاما اشارة الى ان ارباب الوصول و اصحاب المشاهدة لما شاهدوا ذلك الجمال و البهاء و ذاقوا طعم الوصال و جدوا حلاوة الانس و ملاطفات الحبيب فاذا رجعو الى عالم النفوس تطالبهم الأرواح و القلوب باغذيتهم الروحانية فيتعللون بمشاهدة كل جميل لان كل جمال من جمال اللّه و كل بهاء من بهاء اللّه و يتوصلون بلطافة الاطعمة الى تلك الملاطفات كما قالوا فَلْيَأْتِكُمْ بِرِزْقٍ مِنْهُ وَ لْيَتَلَطَّف" (حقى بروسوى اسماعيل: تفسير روح البيان، نشر دارالفكر، بيروت، بی تاریخ، جلد 5، صفحه 230). ابن عجيبه در کتاب عرفانی " البحر المديد في تفسير القرآن المجيد"، بهاء را بعنوان صفتی از صفات خداوند (که البته جامع همه صفات و اسماء خداست) ترسیم نموده است: أيا من فى بهاء جماله و سرّ كماله و عزّ و رفعة (ابن عجيبه احمد بن محمد: البحر المديد فى تفسير القرآن المجيد، انتشارات دكتر حسن عباس زكى، قاهره 1419 ق، جلد 1، صفحه 31) سكرنا فهمنا فى بهاء جماله فغبنا عن الإحساس، و النور ساطع (ابن عجيبه احمد بن محمد: البحر المديد فى تفسير القرآن المجيد، انتشارات دكتر حسن عباس زكى، قاهره 1419 ق، جلد 1، صفحات 246 و 247) و على العارفين أيضا بهاء و عليهم من المحبّة نور (ابن عجيبه احمد بن محمد: البحر المديد فى تفسير القرآن المجيد، انتشارات دكتر حسن عباس زكى، قاهره 1419 ق، جلد 3، صفحه 141) همچنین، در احادیث تصریح شده که در تورات به اسم بهاء در روز بزرگ اشاره شده است: " قال فی التوراة اقبل من سیناء و تجلی من ساعیر و ظهر من جبل فاران قال فی کتاب حیقوق سید یجیء من الیمن مقدس من جبل فاران فیعطی السماء بهاء و یملاء الارض نورا" (قطب الدین راوندی: کتاب الحرائج والجرائح ج1، مؤسسه الامام المهدی، قم 1409ق، ص74). اشعیای نبی به زیبایی تمام در وصف رسالت موعود آخر الزمان، حضرت بهاءالله، و محلی که از آنجا کلام و شریعت الهی صادر می شود، در باب 2، آیات 2 – 5 بیان میدارد: " و در ایام آخر واقع خواهد شد که کوه خانه خداوند بر قله کوهها ثابت خواهد شد و فوق تلها بر افراشته خواهد گردید و جمیع امتها بسوی آن روان خواهند شد. و قومهای بسیار عزیمت کرده خواهند گفت. بیائید تا بکوه خداوند و بخانه خدای یعقوب بر آئیم و تا طریقهای خویشرا بما تعلیم دهد و براههای وی سلوک نمائیم زیرا که شریعت از صیهون و کلام خداوند از اورشلیم صادر خواهد شد ... و ایشان شمشیرهای خود را برای گاوآهن و نیزه های خویشرا برای اره ها خواهند شکست. و امتی بر امتی شمشیر نخواهد کشید و بار دیگر جنگ را نخواهند آموخت. ای خاندان یعقوب بیائید تا در نور خداوند (بهاءالله) سلوک نمائیم" (در تورات عبری " اور یهوه" می باشد که (اور) بهاء (یهوه) الله است؛ جالب توجه آنکه اشعیای نبی در آیه 1 باب 62 بیان میدارد: " و امتها عدالت ترا و جمیع پادشاهان جلال ترا مشاهده خواهند نمود. و تو باسم جدیدیکه دهان خداوند آنرا قرار میدهد مسمی خواهی شد"). باری، در آثار انبیای بنی اسرائیل نیز در باب ظهور موعود در زمان آخر که از شرق واقع میشود اشارات زیادی به " جلال خداوند = بهاءالله " شده است. در خصوص اینکه بهاءالله یعنی جلال خداوند، در کتاب مواهب الرحمان في تفسير القرآن آمده است که "ب" بسم الله بهاءالله می باشد و منظور از بهاءالله جمال و جلال خداوند می باشد: " و في رواية أنّ كل واحد من أجزاء البسملة إشارة إلى اسم من أسمائه تعالى فعن الصادق (عليه السّلام): «الباء بهاء اللّه، و السين سناء اللّه، و الميم مجد اللّه (ملك اللّه) و اللّه إله كل شيء الرحمن بجميع خلقه الرحيم بالمؤمنين خاصة». أقول: المراد ببهاء اللّه جماله و جلاله و السناء بمعنى الرفعة، و أشار (عليه السّلام) في هذا التفسير إلى علم الحروف و هو علم شريف إلّا أنّه مكنون عند أهله و سيأتي البحث عنه إن شاء اللّه تعالى"(موسوى سبزوارى سيد عبد الاعلى: مواهب الرحمان في تفسير القرآن، موسسه اهل بيت( ع)، بيروت 1409 ق، جلد 1، صفحه 22). باری، در کتاب اشعیای نبی پیشگوئی گردیده است: و جلال خداوند مکشوف گشته، تمامی بشر آن را با هم خواهند دید زیرا که دهان خداوند این را گفته است(اشعیا باب 40 آیه 5). و باز آمده است: زیبائی کرمل و شارون ( ببینید مکان را چقدر دقیق ذکر میکند!؛ همچنین، در باب 2 آیه 15 یوشع نبی آمده است: وادی عخور (عاخور – عکا) را بدروازه امید مبدل خواهم کرد) ... جلال یهوه و زیبائی خدای ما را مشاهده خواهد نمود (اشعیا باب 35 آیه 2). و همچنین اشعیا مینویسد: بر خیز و درخشان شو زیرا نور ( بهاء) تو آمده و جلال خداوند بر تو طالع گردیده است (اشعیا باب 60 آیه 1). و باز در کتاب اشعیای نبی پیشگوئی گردیده است: نجات را به جهت اسرائیل که جلال من است در صهیون خواهم گذاشت ( اشعیا، باب 46 آیه 13). حزقیال نبی رؤیای خویش را در مورد ایام آخر بیان میکند: و اینک جلال خدای اسرائیل از طرف مشرق آمد ... و زمین از جلال او منور گردید ( حزقیال باب 3 آیه 2). حزقیال در همین باب میگوید: پس جلال خداوند از راه دروازه ای که رویش به سمت مشرق بود به خانه در آمد ( حزقیال نبی باب 43 آیه 4). یوحنای نبیل نیز از رویایش با این کلمات سخن می گوید: و شهر مقدس اورشلیم جدید را دیدم که از جانب خدا از آسمان نازل می شود ... و شهر احتیاج ندارد که آفتاب یا ماه آن را روشنائی دهد زیرا که جلال خدا آن را منور می سازد ...( مکاشفات باب 21 آیه 1 و 2 و 23) . و حبقوق نبی می گوید: " زیرا که جهان از معرفت جلال خداوند مملو خواهد شد به نحوی که آبها دریا را مستور می سازد ( حبقوق باب 2 آیه 14). حضرت بهاءالله میفرمایند: " قد تزین العالم باسمه الاعظم ... هذا لهو الذی وعدتم به فی کتب الله العلیم الحکیم؛ مضمون بیان مبارک: به تحقیق عالم به نام مبارک اسم اعظم مزین گشت ... این همان وعده الهی است که در کتب مقدسه خداوند علیم حکیم داده شده است" (لئالی حکمت، جلد 2، ص 111). همچنین میفرمایند: " ایادی عطای الهی کل را تربیت نموده و به لسان مظاهر نفس خود جمیع من فی العالم را به ظهور اسم اعظم بشارت داده" (آیات الهی، جلد 2، ص 74). 6 Comments لطیف 26/8/2016 16:31:07 باسلام:بهاء اسم خداوندولی اعظمش را ازکجافهمیدید؟وازکجا میتوان تشخیص دادکه منظورحینعلی نوری است؟چطورشداسم اعظم رافقط یک نفرآن هم حسینعلی نوری کشف کرد؟بهاییت مدعی برابری حقوق زن ومرداست درحالی که بین زن ومردشهری وروستایی تفاوت قائل است ومیگویدمهریه زن روستایی 19مثقال طلااست ولی زن شهری 19مثقال طلااست این کجاش به برابری ومساوات میخورد.وهزان چرای دیگر REPLY سیارونlink 20/9/2016 00:41:45 اعظم بودن اسم بهاء بدلائل بسیار روشن میشود. این نام در همه کتب مقدّسهء قبلی به ظهور خداوندی در آخر زمان، یعنی طلوع آفتاب راستی برای انسانهای بالغ داده شده است. و در تمام تاریخ خداوند آن را حفاظت فرموده و در اسلام آنرا از دید مردمان ناباب پنهان داشته است. میلیاردها مسلمان در طی تاریخ همه اسماء نیکوی خدا را برای خود انتخاب نموده اند (یداللّه-عنایت اللّه-نوراللّه-ضیاءاللّه-هدایت اللّه-ذکراللّه-سناءاللّه-غیبب اللّه-حبیب اللّه و صدها دیگر) و هیچ کس به ساحت این نام اعظم نزدیک نشد. قائم آخر زمان که دورهء پیامبری را می بندد ودور بلوغ انسان را آغاز میکند (آلخاتم لما سبق والفاتح لمااستقبل) این اسم اعظم را، بنابر فرمان خدا درهمه کتب مقدّسه، به میرزا حسینعلی نوری بهاءاللّه هدیه داد. بسیار اسرار در کار خداست. نمونهء دیگر اینکه در تاریخ حیات انسانی امّت ها همواره کوشیدند که کتاب دینی خود را بهترین و برترین نام"کتاب اقدس" بدهند. REPLY سیارونlink 20/9/2016 00:42:41 . با وجود این هرگز نام "اقدس" که بارادهء یزدان بزرگ برای کتاب بهاءاللّه که منشور مدنیّت روحانی جهانی آیندهء بهائی است برای "کتاب اقدس" محفوظ ماند. دوست ما باید با فروتنی کامل و با پشتکار صدها کتاب را بخواند و با دعا از خدا هدایت طلبد تا بحقایق آگاه شود. اگر کسی بدیدهء باز و با دل پاک زندگینامهء بهاأاللّه را مطالعه کند، تمام تردیدهایش از میان خواهد رفت. و با تمام وجود مانند هزاران هزار نازنینان جهان، جان در راه خدا و اسم اعظمش و بندگان پاک سیرتش فدا خواهد کرد. REPLY سیارونlink 20/9/2016 00:43:41 در پاسخ به دومین پرسش، لابد پرسش این است: مهریهء زن روستائی 19 مثقال نقره است ولی زن شهری 19 مثقال طلا است... پاسخ: مهریه در دیانت بهائی یک هدیه است و همواره کمترین حدّ محبوب است. مهریه در شهر با طلا و در روستا به نقره است. و این باعتبار محلُّ سکونت مرد است نه زن. شاید دلیل آنست که در شهر پول و نقدینه بیشتر است. REPLY سیارونlink 20/9/2016 00:44:47 نکتهء سوم: وهزان چرای دیگر. پاسخ: انشاءاللّه منظور "هزاران" نباشد. "در کار الهی جای سخن و دم زدن و چون و چرا نیست." قوم یهود دائم چون و چرا کردند و 2520 سال دربدری و ذلّت کشیدند. قرآن مکرّر مردم را از چون و چرا منع میکند و از عذاب انذار میکند. در دو جا رسماً میگوید: "خدا بهتر میداند چگونه و کجا رسالت خود را قرار دهد." دوست عزیز ما باید بداند که انسان ذرّه ایست بر کرهء زمین، زمین ذرّه ایست در منظومهء شمسی، منظومهء شمسی ذرّه ایست در کهکشان شیری، کهکشان شیری ذرّه ایست در جهان مادّی، جهان مادّی ذرّه ایست در آفرینش خدا- و آن از یک نفس پاک محبّت الهی پیدا شده است. REPLY سیارونlink 20/9/2016 00:46:29 آیا جائز است که ذرّه ای از ذرّه ای از ذرّه ای از ذرّه ای از ذرّه ای از اثر یک نفس خداوندی در کاری که تنها به او مربوط است و از آن اوست چون و چرا کند. انسان را شایسته آن است که انسان با نیّت پاک و دل و روح تابناک در طلب و جستجوی راه حق باشد و با ادب تمام و با مناجات و دعا دانش را که هدیهء یزدانی است از ساحت پاک او بخواهد. REPLY Leave a Reply.

مدیر​ برگزیده مقالات مختلفه، نظرات مختلفه، نظرات دیگران، گلچین ها و ... بایگانی August 2023 July 2022 February 2022 January 2022 December 2021 November 2021 October 2021 September 2021 July 2021 June 2021 May 2021 April 2021 March 2021 January 2021 December 2020 November 2020 October 2020 August 2020 July 2020 May 2020 April 2020 March 2020 February 2020 January 2020 November 2019 October 2019 September 2019 August 2019 June 2019 May 2019 March 2019 February 2019 January 2019 December 2018 November 2018 October 2018 September 2018 August 2018 July 2018 June 2018 May 2018 April 2018 March 2018 February 2018 January 2018 December 2017 November 2017 October 2017 September 2017 August 2017 July 2017 June 2017 May 2017 April 2017 March 2017 February 2017 January 2017 December 2016 November 2016 October 2016 September 2016 August 2016 July 2016 June 2016 May 2016 April 2016 دسته بندی ها All افغانستان و دیانت بهایی تورج امینی جاسب دکتر پرویز روحانی سخنرانی ها سوال و جواب شخصیت ها گوناگون مبلغین و ایادیان معجزات حضرت بهاءالله معرفی کتاب مقالات امری ویدئو ها RSS Feed

مقالات * الواح نازله * علت آزار و اذیت بهاییان * تاریخ نگاران جاسب * دزدان اشیای عتیقه * ​آقای سلیمی معلم مدرسه * گالری تصاویر

شخصیت ها *​ ملا غلامرضا جاسبی * ملا جعفر جاسبی * فرهنگ لغات جاسب * شهدای جاسب * شجره نامه ها * شعرای جاسب

خاطرات *​  ذبیح الله مهاجر ​* سید رضا جمالی * شمس الله رضوانی * عشرت نوروزی * عباس حق شناس * علی محمد رفرف

سیارون​ * صفحه خانگی * سیارون * درباره ما * جاسب بلاگ(مطالب مختلف) *  اسناد و مدارک تاریخی * ارسال فایل توسط کاربران

---

آخرین مطالب 

* بهاییان‌جاسب: عزیزه خانم یزدانی ، محمد علی روحانی ​* شجره نامه: شجره نامه سید عبدالله ناشری ​* کتاب بیان حقایق از سید عباس علوی ادامه مطالب

* جزئیات شهادت شهدای فیلیپین،​ معاون التجار نراقی ​* اشعار شعرای جاسب:  واحه، « نگاه عبـدالبهـــاء» ​* بلاگ: خاتمیت، ایران و بهاییت، دور اسلام‌ ، دلائل بهائی از قران

* دكتر شاپور راسخ: حضرت بهاءالله پیام آور مهر و یگانگی *  اوضاع کنونی جاسب اول، دوم، سوم، زندگی روزمره اهالی ​* بلاگ: چگونه می توان بهائی شد؟، عبدالبهاء و تولّد انسان

---