مسأله ای در خصوص ترقّی انسان در عالم ديگر/ از مفاوضات حضرت عبدالبهاء:

 Faird Farid

مسأله ای در خصوص ترقّی انسان در عالم ديگر:

از مفاوضات حضرت عبدالبهاء:

بدانکه شیء موجود در مقامی توقّف ننمايد يعنی جميع اشياء متحرّک است

هر شیء از اشيا يا رو بنموّ است يا رو بدنوّ جميع اشيا يا از عدم

بوجود ميآيد و يا از وجود بعدم ميرود مثلاً اين گل و سُنبل

يک مدّتی از عدم بوجود ميآمد حال از وجود بعدم ميرود اين

حرکت را حرکت جوهری گويند يعنی طبيعی . از کائنات اين حرکت

منفکّ نميشود چه که از مقتضای ذاتی آنست مثل اينکه از مقتضای

ذاتی آتش احراقست پس ثابت شد که حرکت، ملازم وجود است

يا رو به سموّ است يا رو به دنوّ . پس روح بعد از صعود چون باقيست

لابدّ رو به سموّ است يا رو به دنوّ و در آن عالم عدم سموّ عين دنوّ

است ولی از رتبه‌اش نميگذرد در رتبه خودش ترقّی دارد مثلاً

روح حقيقت پطرس هر چه ترقّی کند برتبه حقيقت مسيحی نميرسد

در دائره خودش ترقّی دارد .  چنانچه ملاحظه کنی که اين جماد هر

قدر ترقّی کند در رتبه خود ترقّی کند مثلاً نميتوانيد که اين بلّور را

بدرجه ای آری که بصر پيدا کند اين مستحيل است ممکن نيست . مثلاً

اين ماه آسمانی هر چه ترقّی کند آفتاب نورانی نشود در رتبه خودش

اوج و حضيض دارد حواريّين هر چه ترقّی ميکردند مسيح نميشدند

بلی ميشود که زغال الماس شود امّا هر دو در رتبه حجری هستند

و اجزاء مترکّبه شان يکی است .

                      در بيان مقام انسان و ترقّيات او بعد از صعود

چون در کائنات به بصر بصيرت نظر کنيم ملاحظه شود که محصور

در سه قسم است يعنی کلّيّاتش يا جماد است يا نبات است يا

حيوان، سه جنس است و هر جنسی انواع دارد . انسان نوع ممتاز است

زيرا دارنده کمالات جميع اجناس است يعنی جسم است و نامی

است و حسّاس است با وجود کمال جمادی و نباتی و حيوانی کمال

مخصوص دارد که کائنات سائره محروم از آنند و آن کمالات عقليّه

است پس اشرف موجودات انسان است . انسان در نهايت رتبه

جسمانيّات است و بدايت روحانيّات يعنی نهايت نقص است و بدايت

کمال، در نهايت رتبه ظلمت است و در بدايت نورانيّت  . اين است

که گفته‌اند که مقام انسان مقام نهايتَ شب است و بدايت روز يعنی

جامع مراتب نقص است و حائز مراتب کمال  جنبه حيوانيّت دارد

و جنبه ملکيّت . و مقصود از مربّی اينست که نفوس بشريّه را تربيت

بکند تا جنبه ملکيّت بر جنبه حيوانيّت غالب شود . پس اگر در

انسان قوای رحمانيّه که عين کمال است بر قوای شيطانيّه که عين

نقص است غالب شود اشرف موجودات است امّا اگر قوای شيطانيّه

بر قوای رحمانيّه غالب شود انسان اسفل موجودات گردد اينست

که نهايت نقص است و بدايت کمال و ما بين هيچ نوعی از انواع

در عالم وجود تفاوت و تباين و تضادّ و تخالف مثل نوع انسان نیست. 

  مثلاً تجلّی انوار الوهيّت بر بشر بود مثل مسيح، پس ببينيد

که چقدر عزيز و شريف است و همچنين پرستش و عبادت حجر و

مدر و شجر نيز در بشر است ملاحظه نمائيد که چقدر ذليل است

که معبود او انزل موجودات است يعنی سنگ و کلوخ بی روح و

کوه و جنگل و درخت و چه ذلّتی اعظم از اينست که انزل

موجودات معبود انسان واقع گردد . و همچنين علم صفت انسانست

جهل صفت انسانست صدق صفت انسانست کذب صفت انسانست

امانت صفت انسانست خيانت صفت انسانست عدل صفت

انسانست ظلم صفت انسانست و قس علی ذلک مختصر اينست که

جميع کمالات و فضائل صفت انسان است و جميع رذائل صفت

انسان . و همچنين تفاوت بين افراد نوع انسانرا ملاحظه نمائيد که

حضرت مسيح در صورت بشر بود و قيافا در صورت بشر حضرت

موسی انسان بود و فرعون انسان هابيل انسان بود و قابيل انسان

جمال مبارک انسان بود يحيی انسان اينست که گفته ميشود انسان

آيت کبرای الهی است يعنی کتاب تکوين است زيرا جميع اسرار

کائنات در انسان موجود است . پس اگر در ظلّ تربيت مربّی حقيقی

بيفتد و تربيت شود جوهر الجواهر گردد نور الانوار شود روح

الارواح گردد مرکز سنوحات رحمانيّه شود مصدر صفات روحانيّه

گردد مشرق انوار ملکوتی شود مهبط الهامات ربّانی گردد و اگر

چنانچه محروم بماند مظهر صفات شيطانی گردد جامع رذائل حيوانی

شود مصدر شؤون ظلمانی گردد . اينست حکمت بعثت انبيا بجهت

تربيت بشر تا اين زغال سنگ دانه الماس شود و اين شجر بی ثمر

پيوند گردد و ميوه ای در نهايت حلاوت و لطافت بخشد . و چون

باشرف مقامات عالم انسانی رسد آن وقت ديگر ترقّی در مراتب

کمالات دارد نه در رتبه زيرا مراتب منتهی شود لکن کمالات الهيّه

 غير متناهی است پيش از خلع اين قالب عنصری و بعد از خلع

ترقّی در کمالات دارد نه در رتبه . مثلاً کائنات منتهی بانسان کامل

گردد ديگر يک موجودی بالاتر از انسان کامل نيست لکن انسان

که برتبه انسان رسيد ديگر ترقّی در کمالات دارد نه در رتبه چه

که ديگر رتبه ای بالاتر از انسان کامل نيست که انسان انتقال بآن

رتبه کند فقط در رتبه انسانيّت ترقّی دارد زيرا کمالات انسانيّه

غير متناهيست مثلاً هر قدر عالم باشد مافوق آن تصوّر گردد و

چون کمالات انسانيّه غير متناهی است پس بعد از صعود از اين عالم نیز ترقیات در کمالات تواند نمود.  مفاوضات.